Σπιτικός τραχανάς.

Πηγαίνεις στο χωριό σου. Ευκαιρία να προμηθευτείς παραδοσιακά προϊόντα, σαν αυτά που έφτιαχναν οι μανάδες μας και οι γιαγιάδες μας. Ρωτάς την τιμή και παθαίνεις "τραμπάκουλο". 8 ευρώ το κιλό, ο σπιτικός τραχανάς; αναφωνείς. Πόσο έχει το κιλό το πληγούρι και πόσο το γάλα;
Πολύ ωραία, ευκαιρία να μάθω να φτιάχνω μόνη μου.
Τελικά, δεν είναι τίποτα. Ακόμη και στην πόλη, στο διαμέρισμα μπορείς να το φτιάξεις.

Χρειαζόμαστε πληγούρι, γάλα, ελάχιστο αλάτι, αλεύρι, ένα μεγάλο σκεύος για το πληγούρι, ένα μεγάλο αναδευτήρι για να το ανακατέψουμε  και σίτα ή κόσκινο για το τρίψουμε. Αν δεν έχετε σίτα και αναδευτήρι, πάρτε της γειτόνισσας, όπως κάναμε κι εμείς.
 Μια που πιάστηκα να φτιάξω με τις οδηγίες της μανούλας, είπα να κάνω μπόλικο για να βρίσκεται και να δώσουμε και στους
συγγενείς.
Αγόρασα 10 κιλά φρέσκο κατσικίσιο γάλα από κτηνοτρόφο- είπαμε σε χωριό βρισκόμουν-, 4 κιλά πληγούρι απ' το παντοπωλείο και 2 μου έδωσαν, αλάτι και αλεύρι είχαμε.
  Ξεκινάμε .
Βράζουμε το γάλα και το ανακατεύουμε για να μη κολλήσει, είμαστε πάνω από την κατσαρόλα συνεχώς γιατί άμα καεί,  μυρίζει ο τραχανάς.
Ρίχνουμε σε μια μεγάλη λεκάνη το πληγούρι, λίγο αλάτι - μια καλή πρέζα για την δική μου ποσότητα- και 300γρ. περίπου αλεύρι, όσο παίρνει περίπου ένα βαθύ πιάτο, και τα ανακατεύουμε.

Μόλις βράσει το γάλα το ρίχνουμε λίγο - λίγο στο πληγούρι ανακατεύοντας για να το απορροφήσει.

Συνεχίζουμε μέχρι να τελειώσει. Το ανακατεύουμε καλά και το αφήνουμε περίπου 1 ώρα να ξεκουραστεί και να φουσκώσει.
Αφού περάσει το στάδιο της χαλάρωσης - εμείς στο μεταξύ εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο και πίνουμε καφέ, μαθαίνοντας τα νέα του χωριού- τον στρώνουμε σε ταψιά και τον ψήνουμε για μία ώρα σε δυνατό φούρνο 200- 230 βαθμούς. Δεκαπέντε λεπτά πριν τον βγάλουμε τον γυρίζουμε και από την άλλη μεριά, να έρθει το πάνω κάτω, κόβοντας μεγάλα τεράγωνα κομμάτια.

Προσθήκη λεζάντας

'Οταν τον βγάλουμε από τον φούρνο, τον αφήνουμε λίγο να παγώσει και κόβοντας κομμάτια από το ταψί, τον τρίβουμε στη σίτα  μέχρι τελικής πτώσης.

Μαζεύουμε τον τραχανά και τον απλώνουμε στο κρεββάτι 2-3 μέρες για να στεγνώσει με ανοιχτές πόρτες και παράθυρα.  Μη ξεχάστε να τον σκεπάσετε με ένα τούλι για να κρατήσετε μακρυά τις μύγες.

Τέλος να προσθέσω, πως πρέπει να στρώσετε νάιλον για να μη μυρίσει το στρώμα σας, κουβέρτες και σεντόνι στο τέλος, το οποίο θα αλλάζετε πρωί - βράδυ, διαφορετικά ο τραχανάς θα μουχλιάσει λόγω της υγρασίας που χάνει. Το σεντόνι γίνεται μούσκεμα από την υγρασία. Την τρίτη με τέταρτη μέρα βγάλτε τον τραχανά λίγο στον ήλιο για να εξατμιστεί και η τελευταία υποψία υγρασίας  
 Τον μαζεύουμε σε δοχείο. Αυτά και καλή επιτυχία.

                                                           

Σαν έρθουν χρόνοι δίσεχτοι και μήνες οργισμένοι.

 Το όνομα Φεβρουάριος προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω.
Ο Φεβρουάριος είναι ο πιο μικρός μήνας του χρόνου: έχει 28 μόνο μέρες. Κάθε τέσσερα χρόνια, όμως, παίρνει και μία ακόμη μέρα, την 29η. Τότε το έτος λέγεται δίσεχτο και θεωρείται κακότυχο.
Αλλά τι σημαίνει δίσεχτο έτος; Η ονομασία προέρχεται από τον τρόπο που αριθμούσαν οι Ρωμαίοι τις μέρες του μήνα. Δεν τις αριθμούσαν όπως εμείς από την 1η ως τις 30 ή 31 του κάθε μήνα, αλλά σε σχέση με τρία χρονικά σημεία, τρεις τομές στη διάρκεια του μήνα. Αυτές ήταν οι Calendae (Καλένδες), δηλαδή η 1η κάθε μήνα, Οι Nonae (Νόνες), δηλαδή η 5η κάθε μήνα ( σε μερικούς η 7η), και οι Idus (Ειδοί) η 13η μέρα (σε μερικούς η 15η). Τις υπόλοιπε μέρες του μήνα τις όριζαν αφαιρώντας από τις τομές αυτές. Δηλαδή: η 2η Φεβρουαρίου λεγόταν "τέταρτη πριν από τις Νόνες, η 23η Απριλίου, "ένατη πριν από τις Καλένδες του Μαΐου" κ.λ.π.
Η μέρα που έπρεπε να προστεθεί στο ημερολόγιο κάθε τέσσερα χρόνια για να συμβαδίζει το ημερολόγιο με την κίνηση του ήλιου, με άλλα λόγια για να συμπίπτει το ημερολογιακό έτος με το ηλιακό, τοποθετούνταν από τους Ρωμαίους μετά την 24η Φεβρουαρίου, η οποία σύμφωνα με το δικό τους τρόπο αρίθμησης, λεγόταν "έκτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου".
Έτσι η πρόσθετη μέρα λεγόταν "δις έκτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου", γι' αυτό και το έτος λέγεται δίσεκτο. 
Σύμφωνα, δηλαδή, με το δικό μας τρόπο αρίθμησης, εκείνο που συνέβαινε ήταν ότι επαναλαμβανόταν δύο φορές η 24η Φεβρουαρίου.
 Αυτή η επιπλέον μέρα, η "δις έκτη" θεωρούνταν αποφράδα, δηλαδή κακότυχη, γι' αυτό και προσπαθούσαν να προφυλαχτούν, αποφεύγοντας να αρχίσουν την μέρα αυτή οποιαδήποτε δουλειά.
Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο: οι 12 μήνες, τα λαογραφικά της Άλκης Κυριακίδου - Νέστορος.

Περί εθίμων και εορτών

    Σύμφωνα με το βιβλίο "οι 12 μήνες , τα λαογραφικά) της Άλκης Κυριακίδου - Νέστορος, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τα Θεοφάνεια, στις 6 Ιανουαρίου, δεν γιορτάζονταν ως γιορτή της Βάφτισης του Χριστού, αλλά ως γιορτή της Γέννησης.
    Ο λόγος είναι ότι εκεί ο Χριστός δεν αντικατέστησε το Μίθρα (που γιόρταζε τη γέννησή του στις 25 Δεκεμβρίου), αλλά τον πολιούχο θεό της Αλεξάνδρειας, τον Αιώνα, που γιόρταζε τη γέννησή του στις 6 Ιανουαρίου.