Το όνομα Φεβρουάριος προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω.
Ο Φεβρουάριος είναι ο πιο μικρός μήνας του χρόνου: έχει 28 μόνο μέρες. Κάθε τέσσερα χρόνια, όμως, παίρνει και μία ακόμη μέρα, την 29η. Τότε το έτος λέγεται δίσεχτο και θεωρείται κακότυχο.
Αλλά τι σημαίνει δίσεχτο έτος; Η ονομασία προέρχεται από τον τρόπο που αριθμούσαν οι Ρωμαίοι τις μέρες του μήνα. Δεν τις αριθμούσαν όπως εμείς από την 1η ως τις 30 ή 31 του κάθε μήνα, αλλά σε σχέση με τρία χρονικά σημεία, τρεις τομές στη διάρκεια του μήνα. Αυτές ήταν οι Calendae (Καλένδες), δηλαδή η 1η κάθε μήνα, Οι Nonae (Νόνες), δηλαδή η 5η κάθε μήνα ( σε μερικούς η 7η), και οι Idus (Ειδοί) η 13η μέρα (σε μερικούς η 15η). Τις υπόλοιπε μέρες του μήνα τις όριζαν αφαιρώντας από τις τομές αυτές. Δηλαδή: η 2η Φεβρουαρίου λεγόταν "τέταρτη πριν από τις Νόνες, η 23η Απριλίου, "ένατη πριν από τις Καλένδες του Μαΐου" κ.λ.π.
Η μέρα που έπρεπε να προστεθεί στο ημερολόγιο κάθε τέσσερα χρόνια για να συμβαδίζει το ημερολόγιο με την κίνηση του ήλιου, με άλλα λόγια για να συμπίπτει το ημερολογιακό έτος με το ηλιακό, τοποθετούνταν από τους Ρωμαίους μετά την 24η Φεβρουαρίου, η οποία σύμφωνα με το δικό τους τρόπο αρίθμησης, λεγόταν "έκτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου".
Έτσι η πρόσθετη μέρα λεγόταν "δις έκτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου", γι' αυτό και το έτος λέγεται δίσεκτο.
Σύμφωνα, δηλαδή, με το δικό μας τρόπο αρίθμησης, εκείνο που συνέβαινε ήταν ότι επαναλαμβανόταν δύο φορές η 24η Φεβρουαρίου.
Αυτή η επιπλέον μέρα, η "δις έκτη" θεωρούνταν αποφράδα, δηλαδή κακότυχη, γι' αυτό και προσπαθούσαν να προφυλαχτούν, αποφεύγοντας να αρχίσουν την μέρα αυτή οποιαδήποτε δουλειά.
Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο: οι 12 μήνες, τα λαογραφικά της Άλκης Κυριακίδου - Νέστορος.
Ο Φεβρουάριος είναι ο πιο μικρός μήνας του χρόνου: έχει 28 μόνο μέρες. Κάθε τέσσερα χρόνια, όμως, παίρνει και μία ακόμη μέρα, την 29η. Τότε το έτος λέγεται δίσεχτο και θεωρείται κακότυχο.
Αλλά τι σημαίνει δίσεχτο έτος; Η ονομασία προέρχεται από τον τρόπο που αριθμούσαν οι Ρωμαίοι τις μέρες του μήνα. Δεν τις αριθμούσαν όπως εμείς από την 1η ως τις 30 ή 31 του κάθε μήνα, αλλά σε σχέση με τρία χρονικά σημεία, τρεις τομές στη διάρκεια του μήνα. Αυτές ήταν οι Calendae (Καλένδες), δηλαδή η 1η κάθε μήνα, Οι Nonae (Νόνες), δηλαδή η 5η κάθε μήνα ( σε μερικούς η 7η), και οι Idus (Ειδοί) η 13η μέρα (σε μερικούς η 15η). Τις υπόλοιπε μέρες του μήνα τις όριζαν αφαιρώντας από τις τομές αυτές. Δηλαδή: η 2η Φεβρουαρίου λεγόταν "τέταρτη πριν από τις Νόνες, η 23η Απριλίου, "ένατη πριν από τις Καλένδες του Μαΐου" κ.λ.π.
Η μέρα που έπρεπε να προστεθεί στο ημερολόγιο κάθε τέσσερα χρόνια για να συμβαδίζει το ημερολόγιο με την κίνηση του ήλιου, με άλλα λόγια για να συμπίπτει το ημερολογιακό έτος με το ηλιακό, τοποθετούνταν από τους Ρωμαίους μετά την 24η Φεβρουαρίου, η οποία σύμφωνα με το δικό τους τρόπο αρίθμησης, λεγόταν "έκτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου".
Έτσι η πρόσθετη μέρα λεγόταν "δις έκτη πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου", γι' αυτό και το έτος λέγεται δίσεκτο.
Σύμφωνα, δηλαδή, με το δικό μας τρόπο αρίθμησης, εκείνο που συνέβαινε ήταν ότι επαναλαμβανόταν δύο φορές η 24η Φεβρουαρίου.
Αυτή η επιπλέον μέρα, η "δις έκτη" θεωρούνταν αποφράδα, δηλαδή κακότυχη, γι' αυτό και προσπαθούσαν να προφυλαχτούν, αποφεύγοντας να αρχίσουν την μέρα αυτή οποιαδήποτε δουλειά.
Οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο: οι 12 μήνες, τα λαογραφικά της Άλκης Κυριακίδου - Νέστορος.
