Κοινωνία άδικη

Η χώρα μας, λέει η έρευνα, είναι η χώρα με την περισσότερη κοινωνική αδικία μέσα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

Τ' ακούσατε; Είμαστε ένα κράτος κοινωνικά άδικο.

Ω! τι φοβερή ανακάλυψη. Εξεπλάγην τα μάλα. Έπαθα πλάκα που λένε, για άλλη μία φορά, από τα αποτελέσματα μιας έρευνας.

Είναι δυνατόν; Στη χώρα μου, κανένας πολίτης δεν βάζει μέσον για να βολευτεί, δεν στήνει μηχανορραφίες για να εξυπηρετηθεί, δεν καταγγέλει τον συνάδελφο-επαγγελματία, όταν οι δουλειές του πηγαίνουν καλύτερα.

 Όχι. Αυτά δεν γίνονται εδώ. Το πρωταρχικό μέλημα και η έννοια των περισσοτέρων πολιτών, για να μη πω όλων, είναι το άδικο που μπορεί να προκαλέσουν στον διπλανό τους. Γι' αυτό και το μοναδικό κριτήριο στις εκλογές είναι το κοινό καλό και όχι το προσωπικό τους συμφέρον.

Άκου! Κοινωνικά άδικο κράτος η Ελλάδα! Αυτοί οι "βάρβαροευρωπαίοι" για άλλη μια φορά μας λοιδωρούν. Ζηλεύουν τον σύγχρονο πολιτισμό μας.

Όχι! Κατηγορηματικά το δηλώνω. Εδώ δεν γίνονται αδικίες. Είμαστε όλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και πηγαίνουμε με τον σταυρό στο χέρι.

Δέκα εκατομμύρια γνήσιοι Έλληνες το

υπογράφουν, πως ο σταυρός δεν βρίσκεται μόνο στη σημαία, αλλά και στην καρδιά μας και στο μυαλό μας και στη συνείδησή μας και στην ψυχή μας. 

 Το γράφει και η ούγια.

Ερινύες

Πόσο δύσκολο είναι να ζητήσεις συγγνώμη; Να αντιληφθείς το λάθος σου, να το παραδεχτείς και να ζητήσεις να ξεχαστεί;

Απ’ότι φαίνεται, πολύ.

Έρχεσαι σε ρήξη, θυμώνεις, μαλώνεις, φωνάζεις και συνήθως όλα αυτά τα κάνεις σε κάποιον άνθρωπο που αγαπάς. Μετά σταματάς να μιλάς πια και περνάει τόσος καιρός που, όταν προσπαθείς να σκεφτείς το λόγο του θυμού σου, ακόμα κι εσύ ο ίδιος τον έχεις ξεχάσει.  

Κι όλα αυτά γιατί;

Για έναν πληγωμένο εγωισμό. Για κάποια λόγια που δεν ειπώθηκαν ή κάποιες πράξεις που δεν έγιναν όπως τις ήθελες. Για μια ξεκάθαρη απάντηση που πήρες και συνειδητοποίησες πως ήταν ο καθρέφτης του εαυτού σου, και το είδωλο που είδες μέσα σε τρόμαξε. Τρόμαξες τόσο πολύ απ’ αυτό που είσαι, που προτίμησες να φύγεις μακριά, παρά να αντιμετωπίσεις τις Ερινύες σου. Προτίμησες να χάσεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο από το πείσμα σου να μην κάνεις πίσω.

Και ποιο το κέρδος σου απ’όλα αυτά;

Κανένα. 

Μου είχε πει κάποτε μια κομμώτρια –αν θες ψυχανάλυση να πας σε κομμώτρια- πως τα νεύρα και ο θυμός, μόνο σ’εμάς τους ίδιους κάνουν κακό. Και κατά συνέπεια σ’αυτούς που αγαπάμε.

Επίλεξε με τι θα πορευτείς στη ζωή σου. Με τον εγωισμό σου ή με τη φιλευσπλαχνία σου;

Alma Libre, ταξίδι σε άλλη εποχή.

Όταν η φαντασία λειτουργεί, παράγει μαγεία. Και στην περίπτωση των παιδιών της ομάδας ALMA LIMBRE, έκανε υπερωρία.

Ένα διαφορετικό βράδυ μας χάρισε η ομάδα. Αφού υποδεχτήκαμε και αποχαιρετήσαμε το τρένο των 9, άρχισε η παράσταση. Με φυσικό σκηνικό εποχής τον χώρο του  σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης με το πανέμορφο κτήριο, οι χορευτές, ντυμένοι με καλαίσθητα ρούχα εποχής, χόρεψαν τάνγκο και μας ταξίδεψαν σε μια άλλη εποχή.

Καλή παρέα και διάθεση έκαναν το χθεσινό μας βράδυ ξεχωριστό.

Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα ALMA LIBRE, γιατί τα μέλη της δεν είναι επαγγελματίες χορευτές, αλλά καθημερινοί άνθρωποι, όπως όλοι μας, που τους αρέσει ο χορός και η μουσική και ιδιαίτερα η μουσική παράδοση της Λ. Αμερικής. Μας έδειξαν ότι την καθημερινότητά μας, μπορούμε να την ομορφύνουμε μόνοι μας με απλά πράγματα, χωρίς να έχουμε ανάγκη από το ακαλαίσθητο και χυδαίο καρακιτσαριό, εγχώριο και εισαγωγής.

Ευχαριστούμε  παιδιά για τις μαγικές στιγμές και για το μπουκαλάκι με το ούζο 7, που δόθηκε σε όλους τους παρευρισκόμενους στο τέλος της βραδιάς.

To dance or not to dance?

Μετά τα μπουζούκια της δεκαετίας του '90, ήρθε στη μόδα το κλαμπ του 2000.
Τουτέστιν, ένας χώρος με δυνατή ξένη κυρίως μουσική, σταντάκια και ελάχιστα εώς καθόλου τραπέζια, πορτιέρηδες τύπου νεάντερνταλ που θα σε βάλουν μέσα κρίνοντας αν ταιριάζεις στην αισθητική του εκάστοτε μαγαζιού, αποτριχωμένους μπάρμαν με V που φτάνουν στον αφαλό και μπαργούμεν με μίνι που φτάνει επίσης ως τον αφαλό και μαλλί (αν τους έχει μείνει) πιο καμένο κι από τα Καμένα Βούρλα.

Οι θαμώνες είναι συνήθως 25άχρονοι ΜΑΧ και κάτι ξεχασμένοι 40-50άρηδες που πιστεύουν ότι περνάει ακόμα η μπογιά τους. Δε διστάζουν φυσικά εν μέσω κρίσης να πληρώσουν είσοδο 15 ευρώ, και άλλα τόσα για κάθε ποτό που πίνουν.
Όλο αυτό το παραλλήρημα έρχονται να συμπληρώσουν χορεύτριες -και χορευτές τα τελευταία χρόνια- που εμφανίζονται κάθε μισάωρο, κουνάνε τον κώλο τους (κυριολεκτικά μέσα στη μούρη σου) για 5-10 λεπτά και πληρώνονται και μια 70άρα για το έργο που προσέφεραν.

Αυτό που ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω είναι γιατί λέγονται χορεύτριες κι όχι στριπτιζούδες. Να είμαι εγώ άραγε η μυστήρια; Δεν ξέρω.
Είναι που όταν ακούω τη λέξη χορεύτρια το μυαλό μου πάει στην εικόνα Α κι όχι στη Β.

(Α) Χορευτής για μένα είναι αυτός που αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει, που θα το κάνει και χωρίς πληρωμή αρκεί να κερδίσει την εμπειρία και την καταξίωση. Ο χορευτής θα βρεθεί σε μία παραλία και τραγουδώντας από μέσα του θα χορέψει πάνω στο κύμα αδιαφορώντας αν τον βλέπουν ή όχι. Χορευτής είναι αυτός που θα μιλήσει με άλλους χορευτές, θα ανταλλάξει ιδέες, θα ταξιδέψει σωματικά και νοητικά, θα ζήσει ουσιαστικά μέσα απ'αυτό και θα ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Κι ενώ μπορώ να αναλύω για ώρες τι σημαίνει πραγματικός χορευτής....

...Ερχόμαστε στον "χορευτή" (Β). Δύο εκδοχές υπάρχουν κι εκεί λήγει το θέμα.

Η μία είναι πως το κάνει για τα λεφτά. Κι εκεί θα πάω πάσο. Ή μάλλον όχι. Εξαντλήθηκαν όλες οι άλλες δουλειές και η μόνη που έμεινε είναι αυτή; Αν δε σε ενοχλεί η νύχτα και η βρωμιά της, γίνε τουλάχιστον σερβιτόρα ή μπαργούμαν. Γίνε στην τελική η γλάστρα στην είσοδο του μαγαζιού. Βγάλε τα προς το ζην με αληθινή δουλειά κι όχι δείχνοντας τον κώλο σου.
Βέβαια, συνήθως αυτά τα κορίτσια έχουν απ'όλα τα καλά και τίποτα ποτέ δεν τους στερήθηκε. Ίσως για να γλιτώσουν από τη μίζερη ζωή τους; Ίσως για να δείξουν ότι μπορούν κι αυτές να γίνουν κάποιες; Όλα για τη δημοσιότητα και το εύκολο χρήμα. Άλλωστε τι άλλο έχουν να προσφέρουν πέρα από τέρψη ανδρικών οφθαλμών;

Η δεύτερη περίπτωση είναι να κάνει αυτή τη "δουλειά" κατ'επιλογήν. Εκεί λοιπόν αρχίζουν και περιπλέκονται τα πράγματα. Σ' αρέσει λοιπόν να ανεβαίνεις πάνω στα 12ποντα φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα που κρύβουν αυτά που λίγο πολύ όλες οι γυναίκες ίδια τα έχουν. Δείχνεις το κορμί σου στην πιο πρόστυχη εκδοχή του χωρίς να ντρέπεσαι κι όταν σε ρωτάνε το γιατί απαντάς πως και στην παραλία οι άνθρωποι γδύνονται. Φθηνή δικαιολογία.
Λυπάμαι μικρή μου που θα σε ρίξω από το συννεφάκι σου για άλλη μία φορά, αλλά στην παραλία οι άνθρωποι δεν κουνιούνται στα 4, δε φοράνε στρινγκ (όχι όλοι τουλάχιστον) και σίγουρα δεν πληρώνονται για να δείξουν το σώμα τους. Κάποιοι μάλιστα ντρέπονται να το δείξουν, αλλά τι να κάνεις που είναι λίγο κουλό να βουτήξεις με κελεμπία στη θάλασσα.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να χαρακτηρίζουμε ως sexy dancers αυτά τα τσόλια. Sexy μπορείς να γίνεις με πολλούς τρόπους. Dancer όμως γίνεσαι με κόπο, χρόνο, καθημερινό τρέξιμο, στέρηση, αφοσίωση, επιμονή, αποφασιστικότητα.

Υγ. Οι φωτογραφίες επιλέχθηκαν τυχαία.

   Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω, όσο πιο πιστά μπορώ, μια ιστορία που την διάβασα σ' ένα βιβλίο - του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αν δεν με απατά η μνήμη μου- που διαδραματίζεται σε μια μικρασιατική πόλη της σημερινής Τουρκίας στα τέλη του του 19ου αιώνα.

Η Αϊσέ και η Σοφία, δύο καλές γειτόνισσες, πίνουν τον καφέ τους και τα λένε. Μια μέρα ρωτάει η Αϊσέ την Σοφία. "Σοφία, πες μου το μυστικό σου, πώς καταφέρνεις και το δικό σου ψωμί γίνεται τόσο νόστιμο και φουσκωτό; Τι βάζεις μέσα"; "Ό,τι και εσύ. Δεν έχω κάποιο μυστικό. Αλεύρι, αλατάκι, λάδι, νερό, μαγιά και το προζύμι", απαντά η Σοφία. "Αποκλείεται. Και εγώ αυτά βάζω, αλλά όσο και να προσπαθώ, το ψωμί μου δεν είναι σαν το δικό σου. Δεν φουσκώνει έτσι. Κάτι άλλο κάνεις", επιμένει η Αϊσέ. "Αυτό που κάνω, δεν μπορείς να το κάνεις εσύ. Το προζύμι μου το φτιάχνω με νερό αγιασμένο, που παίρνω από τον παπά στη γιορτή του Σταυρού". λέει η Σοφία. "Θέλω κι εγώ απ' αυτό το προζύμι", ακούγεται η Αϊσέ. "Σου είπα, είναι αγιασμένο, δεν κάνει για σένα, μπα σε καλό σου". λέει η Σοφία. "Εμένα δεν με πειράζει. Εγώ θέλω να φτιάξω ψωμί, σαν το δικό σου. Φουσκωτό, ροδοκοκκινισμένο και νόστιμο", επιμένει για άλλη μια φορά η Αϊσέ.

Τι να κάνει και η Σοφία, από τη μια, δεν ήθελε να στενοχωρήσει τη φίλη της, από την άλλη, της κακοφαινόταν να δώσει στην άπιστη, προζύμι φτιαγμένο με αγιασμένο νερό και μάλιστα του Σταυρού. Βρέθηκε σε δίλημμα. Έπρεπε να βρει μια λύση. Και την φίλη της να μη κακοκαρδίσει και  το αγιασμένο προζύμι να μη δώσει. Φτιάχνει λοιπόν προζύμι με νεράκι για όλες τις δουλειές και το δίνει στην Αϊσέ, λέγοντάς της ότι είναι από το αγιασμένο. Όμως όλο το βράδυ, οι τύψεις για την εξαπάτιση της καλής γειτόνισσας δεν την άφησαν να κοιμηθεί. Αποφασισμένη το άλλο πρωί, πήγε στο σπίτι της Αϊσέ για να της ομολογήσει το κορόϊδεμα που της έκανε. Πριν προλάβει όμως, ενθουσιασμένη η Αϊσέ της λέει: "Σ' ευχαριστώ καλή μου. Τέτοιο ψωμί δεν έχω ξανακάνει. Έγινε καλύτερο κι απ' το δικό σου. Πραγματικά θαυματουργό, αυτό το αγιασμένο σου προζύμι". Άλαλη η Σοφία.

Come and gone.. #1

Οι ιστορίες με φίλους που ήρθαν κι έφυγαν είναι πολλές. Θα ξεκινήσω όμως μ’ αυτήν που με στιγμάτισε περισσότερο, αυτήν που μπορώ να παραδεχτώ πως στενοχωρήθηκα πραγματικά που έληξε τόσο απότομα.

Ο πρώτος χρόνος στη Αθήνα μου ήταν δύσκολος. Δεν γνώριζα κανέναν και οι φίλοι του καλού μου σιγά σιγά απομακρύνθηκαν –πιθανόν τρομαγμένοι- βλέποντάς μας να ωριμάζουμε μαζι και να περνάμε (σ’ αυτό που λένε οι Αμερικάνοι) to the next level. Δεν ήταν λίγα τα απογεύματα που αναρρωτιόμουν πως θα αντέξω στην πρωτεύουσα χωρίς φίλους.

Ωστόσο, λίαν συντόμως τα κατάφερα και τα καταφέραμε. Και ως νέο ζευγάρι, οι παρέες μας ήταν ως επί το πλείστον νέα ζευγάρια. Με άλλους προτιμούσαμε να βγαίνουμε και να γυρνάμε χαράματα και με άλλους λατρεύαμε να μένουμε σπίτι και να αδειάζουμε μπουκάλια κρασιού συζητώντας για τα πάντα.

Πριν ένα χρόνο περίπου, γνωρίσαμε άλλο ένα τέτοιο ζευγάρι. Δεν έχει σημασία το πως. Σημασία έχει το ότι δεθήκαμε αμέσως. Μοιραζόμασταν κοινά ενδιαφέροντα, ίδιο χιούμορ και σχεδόν είχαμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Βρισκόμασταν συνέχεια και, κάθε μα κάθε φορά, περνούσαμε υπέροχα. Για κρασιά; Τέλεια. Για επιτραπέζια; Τέλεια. Για φαγοπότια; Τέλεια. Για εξορμήσεις; Τέλεια και πάλι! Ο Alex μου είχε πει πολλές φορές "Τα αγαπώ πολύ αυτά τα παιδιά, τα γουστάρω με χίλια".

Είχαμε δέσει, πώς το λένε; Κι όχι μόνο σαν ζευγάρια, αλλά και σαν μεμονωμένες προσωπικότητες. Εγώ με την φίλη μου βρισκόμασταν, όποτε οι άντρες πήγαιναν στο γήπεδο. Ήταν ιδανικά. Και δεν ήταν μόνο  που απλά είχα μια φίλη να μου κάνει παρέα. Ήταν που βρήκα έναν άνθρωπο στο ίδιο μήκος κύματος με μένα. Πράγμα που κοστίζει αρκετά, όταν το χάσεις. Δεν είναι εύκολο να βρεις κοπέλα που της αρέσουν τα video games και γενικότερα δεν είναι ψιλοξενεροπαρλαπιποbooooriiiing – γκόμενα. Η φίλη μου ήταν και γαμώ τα παιδιά!

Όμως, λένε πως όταν μπλέκεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες – λόγια του Παναγιώτη– και στην περίπτωσή μας αυτό δεν άργησε να γίνει. Τα παιδιά λοιπόν αντιμετώπιζαν κάποια (ας τα ονομάσω) ενδοσχεσιακά προβλήματα. Τα οποία προφανώς δεν μας επηρέαζαν και σχεδόν δεν τα είχαμε αντιληφθεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι να μας ανοιχτούν και να πουν κι αυτοί τον πόνο τους. Μας έλεγε ο ένας τον πόνο του, μας έλεγε και η άλλη τον δικό της, ώσπου φτάσαμε να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά και να παλεύουμε να τους τα βρούμε.

Δε θα αναλωθώ στο να αφηγηθώ την ενδιάμεση ιστορία, γιατί είναι μεγάλη, πιθανόν βαρετή και ίσως όχι αντικειμενική, καθώς μιλάει η μία μόνο πλευρά. Εν ολίγοις βρεθήκαμε στη μέση της σχέσης τους και φυσικά, όπως συνήθως γίνεται, αυτοί τα βρίσκουν κι εσύ βγαίνεις ο τρελός/κακός της υπόθεσης.

Με τη φίλη μου είχαμε μιλήσει αρκετά μετά το συμβάν. Διαδικτυακά πάντα. Μου είχε πει πως δε θέλει να με χάσει. Ούτε εγώ ήθελα, αλλά θυμάμαι, σαν να ήταν χτες, που της είπα πως είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Εφόσον δεν θα κάναμε παρέα ως ζευγάρια πλέον, πόσο εύκολο θα ήταν να καταφέρουμε να κρατήσουμε επαφή έχοντας ελάχιστο ελεύθερο χρόνο; Κι όταν λέω ελεύθερο χρόνο, δεν εννοώ από τη δουλειά, αλλά από το έτερον ήμισυ.

Τελικά μετά τις 4-5 φορές που μιλήσαμε στο facebook και τα «Ναι ρε, να πάμε για ένα καφέ», συνειδητοποίησα πως είχα δίκιο τελικά. Δεν ξέρω αν δεν προσπάθησα αρκετά και κυρίως δεν ξέρω  αν άξιζε -ή αξίζει ακόμα- να προσπαθήσω περισσότερο. Ίσως να ήρθαν και οι συγκυρίες έτσι, που δεν ευνόησαν τη συνέχεια της φιλίας.

Ας είναι όμως, no hard feelings. Σαν αισιόδοξος άνθρωπος που είμαι, ευελπιστώ πως θα έρθει μια μέρα που θα γίνουν όλα όπως παλιά. Ως τότε, της εύχομαι να είναι ευτυχισμένη και να της δίνονται όσα της αξίζουν.

Κορμός σοκολάτας και μια ιστορία από τα παλιά..

Ότι έχει κρυώσει κι έκοψα φετούλες για να δοκιμάσω το αριστούρ...wait for it...γημααααα! Το έφτιαξα σήμερα το μεσημέρι χωρίς συνταγή, απ'όσα θυμόμουν από τα τόσα χρόνια που το φτιάχνω. Για να καταλάβετε πόσο κορυφαίο -και συνάμα πανεύκολο- γλυκό είναι, θα σας πω μια σύντομη ιστορία από τα παλιά, πολύ παλιά (αναλογικά για τα δικά μου χρόνια τουλάχιστον).

Αυτό το γλυκάκι το έφτιαχνα στο camping που παραθερίζαμε οικογενειακώς. Σχεδόν καθημερινά, καθώς κάθε βράδυ μαζευόμασταν και το τσακίζαμε! Μάλιστα ένας παιδικό μου φίλος, ο Βαγγέλης, μου ζητούσε να έχω συνεχώς απόθεμα στην κατάψυξη και να δώσω τη συνταγή στη γιαγιά του. Τόσο πολύ του άρεσε. Ήμουν γύρω στα 13-14 τότε. Κάπου τόσο κι ο Βαγγέλης. 

Ο Βαγγέλης ήταν ένα μαγκάκι από τον Κορυδαλλό, που τα καλοκαίρια έκανε διακοπές με τη γιαγιά του στο camping και δίδασκε στους υπόλοιπους την τέχνη της μπάλας, μιας και ήταν ποδοσφαιριστής. Κάναμε παρέα για περίπου 4 καλοκαίρια, ώσπου ένα βράδυ που το beach bar της περιοχής είχε party, βάλαμε σκοπό να κάνουμε σπαστικά πράγματα ο ένας στον άλλον. Το παιχνίδι τελείωσε όταν μου έσπασε στο κεφάλι ένα αυγό. Και 2:00 τα ξημερώματα στο camping ήταν λίγο δύσκολο να βρω ζεστό νερό για να κάνω μπάνιο, οπότε την έπεσα ξενερωμένη και πολύ μα πολύ βρώμικη! Α ναι, δεν ξαναμίλησα ποτέ στο Βαγγέλη από τότε.

Αλλά ας πάμε στο θέμα μας.  Συνταγούλα λοιπόν.

• 2 κουβερτούρες
• 1 κούπα γάλα
• 2-3 κουταλιές ζάχαρη που μπορείτε να τις παραλείψετε κιόλας
• 2 κουτιά μπισκότα petit beurre (πτιμπερ στα ελληνικά)  
• 100 γρ. βιτάμ. Αν βάλετε soft, γίνεται πιο αφράτο. Αν βάλετε πλάκα, γίνεται πιο σκληρό.

And that's all. Αν θέλετε, μπορείτε να αντικαταστήσετε τα πτιμπερ με Oreo ή Digestive. Επίσης, μπορείτε να προσθέσετε ξηρούς καρπούς, όπως φουντούκια, αμύγδαλα ή ό,τι άλλο σας αρέσει. Για περισσότερες θερμίδες και υπερβολική δόση σοκολάτας, προσθέστε Caprice ή Maltesers.

Λιώνετε την κουβερτούρα με το βιτάμ σε μπεν-μαρί ή στα μικροκύματα. Σε ένα βαθύ και μεγάλο σκεύος βάζετε το γάλα με τη ζάχαρη και λίγο λίγο προσθέτετε τη λιωμένη σοκολάτα, μέχρι να γίνει ένα ομοιόμορφο σοκολατένιο μείγμα. Τέλος, προσθέτετε τα μπισκότα σπασμένα με τα χέρια σας και ανακατεύετε μέχρι να ρουφήξουν τη σοκολάτα.

Το στρώνετε είτε σε φόρμα, αλλά εγώ προτιμώ σε λαδόκολλα με αλουμινόχαρτο από γύρω για να γίνει σαν κορμός. Αν είναι πολύ ζεστό, μην το βάλετε κατευθείαν στην κατάψυξη. Πρέπει να το αφήσετε τουλάχιστον 4 ώρες μέχρι να παγώσει. Μετά το βγάζετε, κόβετε φετούλες και voi la. 

Το πρώτο μου σχολείο το λεν' ......... νηπιαγωγείο.

Και ήταν πανέμορφο το πρώτο σχολείο, στο οποίο κλήθηκα να υπηρετήσω πριν τριάντα χρόνια. Ιδιαίτερα η αυλή του, γεμάτη με καρποφόρα δέντρα στα οποία κυριαρχούσαν οι φουντουκιές, ήταν ξεχωριστή.

Όταν ο καιρός το επέτρεπε, κάναμε το μάθημά μας κάτω από τα δέντρα. Το ομορφότερο μάθημα, κυριολεκτικά μέσα στη φύση.

Ένα δρομάκι οδηγούσε στο πέτρινο κτίριο του δημοτικού σχολείου, που φιλοξενούσε και το νηπιαγωγείο.

Στα διαλείμματα το νεαρό της ηλικίας μου μου επέτρεπε να χοροπηδώ και να παίζω με τους μαθητές και τις μαθήτριες του δημοτικού σκοινάκι, μπάλα, λαστιχάκι, μηλάκια κ.α παιχνίδια.

Στο διάβα του χρόνου, πέρασα από πολλά σχολεία, σε πόλεις και χωριά, σε βουνό, θάλασσα και κάμπο. Σχεδόν όλα τσιμεντοποιημένα και βαμμένα με το χαρακτηριστικό, μουντό-γκρι χρώμα των σχολείων. Κανένα δεν έφτανε σε ομορφιά το πρώτο μου σχολείο.

Ώσπου, δεκαοκτώ χρόνια μετά, βρέθηκα με την παρέα μου στην περιοχή. Νοσταλγώντας το σχολείο και γεμάτη με αναμνήσεις, πρότεινα να το επισκεφθούμε. Στο αυτοκίνητο κατενθουσιασμένη εκθείαζα στον σύζυγο τις ομορφιές του.

Όμως! Τί απογοήτευση ήταν αυτή που ένιωσα, όταν, αντί για δέντρα αντίκρυσα όλη την αυλή στρωμένη με τσιμέντο και μεταμορφωμένη σε γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ και ποδοσφαίρου.

Μα γιατί το κάνατε αυτό; ρώτησα έναν περαστικό κάτοικο.

Για να παίζουν τα παιδιά, απάντησε.

Μα έπαιζαν τα παιδιά. Και μετά το σχολείο έπαιζαν στα σοκάκια και τις αλάνες του χωριού, ψιθύρισα.

Έφυγα.

Όταν αναπολώ το σχολείο, το θυμάμαι όμορφο και καταπράσινο και ας ξέρω ότι δεν είναι έτσι.

Δεν εκπλήσσομαι όμως καθόλου που οι Έλληνες, τη σημερινή εποχή, την καταστροφή της φυσικής ομορφιάς τη θεωρούν ανάπτυξη. Ανάπτυξη και στα μούτρα μας.

Cake με επικάλυψη πραλίνα - μπισκότο

Γρήγορα θα σας τα πω, γιατί γρήγορα γίνονται.

Βασική συνταγή για cake:

4 αυγά
1 κούπα ζάχαρη

1 κούπα γάλα

1 κούπα ηλιέλαιο

Κάτι λιγότερο από μία φαρίνα

1 βανίλια

Χτυπάμε τα τρία πρώτα μαζί, προσθέτουμε τη βανίλια και τη φαρίνα σιγά σιγά. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 45-50 λεπτά περίπου. Οπωσδήποτε να κάνετε το τεστ με το μαχαίρι, είναι απαραίτητο.


Για την επικάλυψη πραλίνας λίγο έψαξα στο ίντερνετ και λίγο αυτοσχεδίασα: 

3-4 μεγάλες κουταλιές Merenda 

μισό κουτί μπισκότα πτι-μπερ αλεσμένα στο μούλτι

λίγη ζάχαρη άχνη 

100 γρ. βούτυρο 

λίγο γάλα, ας πούμε δύο γουλιές γιατί δεν το μέτρησα 
1-2 κουταλιές κακάο

Στρώνετε την επικάλυψη αφού έχει κρυώσει εντελώς το cake. Ειδικά αν θέλετε να κάνετε τη μαγκιά ενδιάμεσα. Εγώ το έβαλα για λίγο στο ψυγείο μέχρι να σταθεροποιηθεί και μετά το έβγαλα και το σκέπασα. Πάντα θα το κάνετε, διαφορετικά ξεραίνεται. 

 

Επανάσταση και διαδίκτυο

"ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ!" φωνάζουν οι μισοί χρήστες του διαδικτύου στους υπόλοιπους μισούς, θεωρώντας τους "επαναστάτες" του καναπέ και της φραπεδιάς.

Η διαφορά είναι ότι οι μεν δεύτεροι γνωρίζουν ότι είναι στο διαδίκτυο - και την όποια δύναμη που μπορεί να έχει-, οι δε πρώτοι είναι στο διαδίκτυο και νομίζουν ότι βρίσκονται στο δρόμο.

Να διευκρινίσω ότι το πληκτρολόγιο δεν είναι ντουντούκα και η οθόνη δεν είναι πεζοδρόμιο.

Όταν μας προτρέπουν λοιπόν διαδικτυακά να ξεσηκωθούμε, ας έχουν στο νου τους, πως και οι ίδιοι δεν είναι σε πορεία.

Την επόμενη φορά, αν δεν είμαι αυτήκοη αυτής της προτροπής, με όλο το σεβασμό, θα υποθέσω ότι αυτά τα άτομα όχι μόνο κοιμούνται, αλλά και ονειρεύονται τον "ύπνο του δικαίου".

Η γλώσσα κάστρα καταλεί και κάστρα θεμελιώνει.

Η γλώσσα δεν αποτελεί απλώς και μόνο ένα εργαλείο επικοινωνίας, αλλά είναι καθοριστικό συστατικό της προσωπικότητας του ανθρώπου και της φυσιογνωμίας ενός λαού. Δεν είναι ένα άψυχο πράγμα, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός. Μέσα στη γλώσσα ενός λαού, στην κάθε λέξη, απεικονίζονται στοιχεία από την ιστορία, την σκέψη, την καλλιέργεια, τον πολιτισμό του. Τα γλωσσικά σύμβολα αποκαλύπτουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη νοοτροπία, το ήθος, τις αξίες και τη στάση ενός λαού απέναντι στον κόσμο. Γι' αυτό η πιο ουσιαστική προσέγγιση ενός πολιτισμού περνάει μέσα από το λόγο που τον εκφράζει.
Ειδικότερα, όσον αφορά τη γλώσσα μας, μια σειρά από ιδιαίτερα πολιτιστικά και ιστορικά γνωρίσματα της προσδίδουν έναν έξοχο χαρακτήρα. Η μακραίωνη και ενιαία παράδοσή της, η χρήση της από χαρισματικούς ανθρώπους της τέχνης και της επιστήμης για να εκφραστούν οι ανώτερες μορφές της πνευματικής δημιουργίας, να υμνηθεί ο άνθρωπος και οι αξίες του, πείθουν πως πρόκειται για μια σπάνια σε εκφραστική δύναμη γλώσσα. Αποτελεί δε, για το λόγο αυτό, ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο.
 

"Τώρα, γιατί οι "ελληναράδες" δεν έστρωσαν τον κώλο τους, όταν πήγαιναν σχολείο, να μάθουν ορθογραφία και να εκφράζονται με πέντε κουβέντες, μόνο αυτοί το ξέρουν. Πάντως, όχι απ' την αγάπη που σκούζουν ότι έχουν για την πατρίδα".