Μηλόπιτα της Σταυρούλας

Ξέρετε αυτό που λένε ότι από κάθε άνθρωπο όλο και κάτι καλό θα πάρεις; Ε, εγώ από την κυρία Σταυρούλα πήρα τη συνταγή της φανταστικής μηλόπιτάς της. Και είμαι πολύ τυχερή, γιατί είναι η ωραιότερη εκτέλεση που έχω δοκιμάσει ποτέ.

Η μηλόπιτα αυτή φέρνει λίγο σε πάστα φλόρα, λίγο σε τάρτα κι αυτό οφείλεται στην μπισκοτένια ζύμη της και στην πάστα που δημιουργούν τα ψημένα μήλα.

Για να μη σας παιδεύω, αφού βλέπω ότι τρέχουν τα σάλια σας, ιδού η αποκάλυψη της συνταγής. Σας προειδοποιώ, αν τη δοκιμάσετε και σας πετύχει, μην ξεχάσετε να πείτε πως είναι της κυρίας Σταυρούλας. Κι αν σας πουν "Της ποιας;;", να τους απαντήσετε "Μπείτε στο katamanakatakori.blogspot.gr".

Υλικά που θα χρειαστείτε με τη σειρά:

2 αυγά

1 βιτάμ πλάκα λιωμένο (εγώ δεν είχα κι έβαλα 1 κούπα ηλιέλαιο με ίδιο αποτέλεσμα)

1 κούπα ζάχαρη

ξύσμα από ένα λεμόνι

Αυτά τα ανακατεύετε μαζί είτε με μίξερ χειρός είτε με αυγοδάρτη. Εγώ χρησιμοποίησα τον αυγοδάρτη μέχρι ένα σημείο, μετά έβαλα χέρι, γιατί ως γνωστόν (;) καμία ζύμη δεν πετυχαίνει αν δεν μεταδώσεις την αγάπη από τα χεράκια σου.

Όταν γίνουν ένας πολτός, προσθέτε τα παρακάτω:

1 κ.γ. baking powder

1 βανίλια

λίγο αλάτι

4 κούπες αλεύρι

Βάζετε τα 3 πρώτα υλικά και μετά το αλεύρι λίγο-λίγο για να το καταπίνει η ζύμη και να μη μείνουν σβολάκια. Μέχρι και την 2η κούπα το πάλευα με τον αβγοδάρτη, μετά ήρθε η στιγμή to get dirty! Χεράκια λοιπόν. Μπορεί να πάρει λίγο παραπάνω ή λίγο λιγότερο από 4 κούπες αλεύρι. Το κόλπο είναι να δείτε πότε σταματάει να κολάει στα χέρια σας η ζύμη. Εμένα μου πήρε 4 ακριβώς.

Επειτα, κόβετε τα 2/3 της ζύμης και την στρώνετε σε λαδωμένο ταψάκι. Το πάχος δεν πρέπει να είναι πάνω από ένα εκατοστό, γιατί φουσκώνει κιόλας και σκεφτείτε ότι πρέπει να στρώσετε και μπόλικα μήλα πάνω της. Αυτό το διευκρινίζω, γιατί την πρώτη φορά που την έφτιαξα, μου βγήκε πολύ παχιά η ζύμη και ήταν δυσανάλογη σε σχέση με τα μήλα.

Για το τέλος:

1 κούπα ζάχαρη (η καστανή ταιριάζει καλύτερα πιστεύω, αλλά και με λευκή γίνεται η δουλειά)
5-6 μήλα 

κανέλα

καρύδια

Κόβετε λοιπόν τα μήλα σε ροδέλες. Θα βοηθήσει το εργαλείο που αφαιρεί τα κουκούτσια. Εγώ δεν είχα και τα έκοψα στα τέσσερα παραδοσιακά και στη συνέχεια σε μικρότερες φέτες. Τα απλώνετε πάνω στη ζύμη. Πρέπει να πάρει τουλάχιστον 5! Ας πάει και το ένα πάνω στο άλλο, δε μας πειράζει.

Μετά, πασπαλίζετε με κανέλα. Στο τέλος σκορπίζετε τα καρύδια και τη ζάχαρη πάνω στα μήλα. Το υπόλοιπο 1/3 της ζύμης το κόβετε μικρά ακανόνιστα κομματάκια με τα χέρια σας και τα πετάτε από πάνω. Έτσι εξηγούνται αυτά τα βουναλάκια που βλέπετε στην κορυφή. Κόλπο ε;




Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 για 40 λεπτά ή μέχρι να ροδοκοκκινήσουν τα βουναλάκι από πάνω. Προσοχή το ταψί να είναι σε χαμηλό επίπεδο, καθώς πάντα η κάτω μεριά αργεί περισσότερο από την πάνω και δε θέλετε καμμένη κορυφή και άψητη βάση.

Καλή επιτυχία σας εύχομαι.

 

Σουτζουκάκια σμυρνέικα

Κι επειδή κρατάω τις υποσχέσεις μου, ορίστε! Σουτζουκάκια σμυρνέικα με συνταγή μαμάς και εκτέλεση κόρης. Δύο σε ένα δηλαδή. Η ψηφιακή δεν μου έκανε τη χάρη, οπότε απολογούμαι για την κακή ποιότητα των φωτογραφιών.

Υλικά για τα σουτζουκάκια:

½ κιλό κιμά

Τριμμένη φρυγανιά

1 φλυτζάνι του καφέ λάδι

1 κρεμμύδι

2 σκελίδες σκόρδο

Μοσχοκάρυδο

Κίμινο

Μπαχάρι τριμμένο

Κανέλα

Αλατοπίπερο

Τα μπαχαρικά τα βάζετε κατά βούληση. Εγώ του δίνω και καταλαβαίνει γιατί σμυρνέικο φαγητό χωρίς τίγκα μπαχαρικό, δεν είναι σμυρνέικο. Είναι φλωριά!

Για τη σαλτσούλα: 

2 ώριμες ντομάτες μεγαλούτσικες, εγώ έβαλα και μισή κουταλιά πελτέ για χρώμα

Λάδι

1 κρεμμύδι

2 σκελίδες σκόρδο

Μοσχοκάρυδο

Κίμινο

Μπαχάρι τριμμένο

Κανέλα

Αλατοπίπερο

Τα ίδια υλικά με τον κιμά δηλαδή.  Α και νερό!

Εκτέλεση:

Ζυμώνετε τα σουτζουκάκια μακρόστενα και τα τηγανίζετε σε καυτό λάδι. Δε χρειάζεται να τηγανιστούν μέχρι τέλους, γιατί μετά τα αφήνετε για 10 λεπτά να βράσουν μαζί με τη σάλτσα. Πράγμα που ξέχασα και πρόλαβαν και πήραν χρώμα. Εσείς μην το κάνετε αυτό! Όχι ότι αλλάζει κάτι στη γεύση τους, αλλά για την εμφάνιση και μόνο.

Η σάλτσα, σαν όλες τις άλλες. Τσιγάρισμα το κρεμμύδι με το σκόρδο (αφού τα έχετε αλέσει στο μούλτι), ντομάτες στον τρίφτη, μπαχαρικά και τέλος το νερό για να βράσει με την ησυχία της.
Αφού πάρει τη βράση της κι αρχίζει και λιγοστεύει το νερό, τουμπάρετε και τα σουτζουκάκια μέσα να σιγοβράσουν για 10 λεπτάκια. 

Έτοιμο. Η μαμά κι εγώ συνοδεύουμε με ρύζι.

 

Πού βαδίζουμε τελοσπάντων;

Χθες, γυρίζοντας σπίτι από φίλους, άκουγα ράδιο στο αυτοκίνητο. Ροκ σταθμούς, όπως πάντα. Έπαιξε τρία τραγούδια συνεχόμενα, τα οποία συνειδητοποίησα πως τα ξέρω πολλά χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια, το ένα ήταν των Savage Garden - To the moon and back, τραγούδι που τραγουδούσα απ'έξω κάπου στην Α' Γυμνασίου και το θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Σήμερα λοιπόν, που είμαι πλέον καθηγήτρια (τι ωραία που ακούγεται), έβαλα σε σύγκριση τον εαυτό μου ως 13χρονη με τους 13χρονους μαθητές μου. Οι περισσότεροι, όχι μόνο αγγλικά, ούτε ελληνικά δεν ξέρουν καλά καλά. Τι άλλαξε μέσα σε 15 χρόνια;

Βλέπω τους μαθητές μου να έχουν μια γενική αδιαφορία για τα πάντα. Για τη μουσική, για τον αθλητισμό, για τα εξωσχολικά βιβλία..για το ίδιο το σχολείο ακόμα. Κανένα ενδιαφέρον. Πράγμα που με στενοχωρεί αφάνταστα. Και φυσικά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν έφηβο πόσο καλό του κάνει να ψάχνεται και να βρίσκει χόμπυ που τον ευχαριστούν, πως τον κάνουν καλύτερο και σε άλλους τομείς της ζωής του και σίγουρα θα καταλάβει την αξία τους όταν ενηλικιωθεί.

Δε θέλω να μπω στο τριπάκι ότι τα σημερινά παιδιά πηγαίνουν κατά διαόλου -και σ' αυτό φυσικά φταίνε τόσο οι γονείς τους όσο και το σύστημα παιδείας γενικότερα-, γιατί κι εμείς για τους μεγαλύτερούς μας κατά διαόλου πηγαίναμε. Όμως βλέπω πως το ποσοστό των αδιάφορων νέων συνεχώς και αυξάνεται.

Προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να μιμηθώ τους καθηγητές που με είχαν εμπνεύσει και μου είχαν δώσει κίνητρο να γίνω καλύτερη. Δεν είναι εύκολο έργο, πιστέψτε με.
Θέλω όμως να καταφέρω να δραστηριοποιήσω και να ξυπνήσω όσο τον δυνατόν περισσότερους νέους μπορώ. Δεν ξέρω αν το πετύχω, σίγουρα όμως θα συνεχίσω να προσπαθώ!

Κέικ τουρλού.

Σας αρέσει; Αν ναι, την επόμενη φορά μην πετάξετε το κέικ που σας περίσσεψε.

Η αλήθεια είναι πως το κέικ τρώγεται φρέσκο και αν περάσουν 2-3 μερούλες όλοι το περιφρονούν. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να το αξιοποιήσουμε, γιατί δεν είναι και εποχή για σπατάλες; 

Ένας τρόπος είναι να το χρησιμοποιήσουμε για την παρασκευή ενός γλυκού, που σε τίποτα δεν θα θυμίζει το κέικ. Εγώ έφτιαξα αυτό το προφιτερόλ, δικής μου έμπνευσης, που έγινε ανάρπαστο από τον 16χρονο γιο μου. Αυτό αποτελεί εγγύηση. 

Πάμε, λοιπόν, να σας αποκαλύψω την μυστική μου συνταγή. Στρώνετε το κέικ σ' ένα δίσκο, κομμένο σε φέτες.  Το ραντίζετε με γάλα ή ποτό της αρεσκείας σας ή αν δεν έχετε τίποτα, βάλτε λίγο ζαχαρόνερο. Χτυπάμε ένα κουτί σαντιγύ μέχρι ν' αφρατέψει με λίγη ζάχαρη, ρίχνουμε και λίγο κακάο και βάζουμε μέσα στο ψυγείο να σφίξει. Δεν γράφω δοσολογία, γιατί τα έβαλα με το μάτι.

 Αν δεν έχουμε σαντιγύ, αντικαθιστούμε με έτοιμη κρέμα κακάο ή φτιάχνουμε μία απλή κρέμα ζαχαροπλαστικής με κορν φλάουρ, γάλα και βανίλια.

Είμαι σίγουρη πως θα έχετε και εσείς πολλές εναλλακτικές ιδέες, γιατί είπαμε πως φτιάχνουμε με ότι έχουμε και μας βρίσκεται στο σπίτι. Αφήνουμε την κρέμα στο ψυγείο 1 ώρα περίπου. Τέλος, βάζουμε κέικ εναλλάξ με κρέμα, μέσα στο ποτήρι. 

Για να το κάνουμε πιο ευπαρουσίαστο και ελκυστικό, τρίβουμε σοκολάτα ή ξηρούς καρπούς ή σιρόπι ή ότι άλλο θέλετε. 

Καλή σας όρεξη.

Απλά πράγματα.

Δεν χρειάζομαι και πολλά πράγματα για να αισθανθώ ικανοποιημένη, αν όχι, ευτυχισμένη. Ας πούμε, λίγα ψάρια -ψαρούκλες καλύτερα- πιασμένα από τον σύζυγο, από την κοντινή θάλασσα, μπρόκολο και μαρούλι από τον κήπο, τυροκαυτερή φτιαγμένη με τα χεράκια μου, με τσούσκες από τη γλάστρα και τσίπουρο από παραγωγό - φίλο στο χωριό. 

Φαγητό που δεν πρόκειται να σας το προσφέρει κανένας μεγαλοσέφ σε κανένα εστιατόριο, όσο χλιδάτο και αστεράτο κι αν είναι.  

Πιτ(σ)ούλα

Αυτή η πιτ(σ)ούλα είναι καταπληκτική. Την έφτιαξε η μαμά μου το καλοκαίρι, ενώ είχαμε παραγγείλει πίτσες, και καταλήξαμε να τη βάλουμε να φτιάξει και δεύτερη, ενώ οι πίτσες έμειναν ανέγγειχτες.

Τα υλικά; Ό,τι έχετε ευχαρίστηση. Ζαμπόν, γαλοπούλα, μπέικον, παριζάκι και διάφορα τυριά, ακόμα και φέτα. Αν σας έχουν περισσέψει αλλαντικά και τυριά και δεν ξέρετε τι να τα κάνετε, κόψτε τα σε μικρά κομματάκια και κρατήστε τα. Μία σαλτσούλα στα γρήγορα: ντομάτα, ρίγανη, πιπέρι, αλάτι (ελάχιστο εώς καθόλου), λαδάκι και του πάει πάρα πολύ το σκόρδο, είτε σκόνη είτε φρέσκο. Εγώ βάζω και πιπεριές, που τις λατρεύω.

Κι όλα αυτά ένα καλό ανακάτεμα να βραχούν τα κομματάκια με τη σάλτσα.

Αγοράζετε από το μάρκετ σφολιάτα, συνήθως υπάρχουν δύο φύλλα μέσα στη συσκευασία. Στρώνετε το ένα σε λαδόκολλα, τουμπάρετε όλα τα υλικά και σκεπάζετε με το δεύτερο φύλλο προσέχοντας να το κλείσετε καλά στις άκρες. Δίπλωμα με τα χέρια ή το κόλπο με το πιρουνάκι, όπως στα τυροπιτάκια. Βλέπετε πως είναι στις άκρες;

Ψήνετε στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει. Θα καταλάβετε πότε είναι έτοιμο γιατί θα μοσχοβολήσει όλο το σπίτι! Σας εγγυώμαι δε θα μείνει ψίχουλο μόλις το βγάλατε από το φούρνο. Προσοχή μόνο να κρυώσει λίγο, γιατί ζεματάει!

Υπέροχος μπυρομεζές, αλλά και κολατσιό για παιδιά και μεγάλους. Για περισσότερες πληροφορίες, ρωτήστε μας. Καλή επιτυχία!

Η ώρα της τυρόπιτας

Μετά από την οπτική απόλαυση της τυρόπιτας, ήρθε η ώρα να σας πω τη συνταγή, που ως πειραχτήρι που είμαι, δεν γινόταν να μην την πειράξω. Αυτό σημαίνει ότι την άλλαξα ριζικά. Πρώτα- πρώτα, αντί για κουρού ζύμη, χρησιμοποίησα φύλλο κρούστας, γιατί αυτό είχα. Αντί για 1 κουτί γάλα εβαπορέ, που είχε η αρχική συνταγή, έβαλα φρέσκο γιατί το εβαπορέ είναι πιο ακριβό και εγώ, ως γνωστόν, είμαι οικονόμα, μπορείτε να με πείτε και τσιγγούνα, αλλά γι' αυτό και με κρατάει ο άντρας μου 30 χρόνια τώρα. Αντί για ρεγκάτο και παρμεζάνα, έβαλα κασέρι και κεφαλοτύρι, γιατί δεν κατάλαβα, καλύτερα είναι τα ιταλιάνικα τυριά; Μη σας πω σαν το κεφαλοτύρι και το κασέρι κανένα.

Πάμε λοιπόν στη συνταγή της Μαρίας.

Υλικά: 

• 1 πακέτο φύλλο κρούστας
• 100γρ κασέρι και άλλο τόσο κεφαλοτύρι. Για να σας πω την αλήθεια, εγώ έτριψα με τον τρίφτη πάνω-κάτω 2-3 φορές και φτάνει.
• 300γρ φέτα, επειδή είναι ακριβή, έβαλα λευκό τυρί (είπαμε, είμαι οικονόμα)
• 1 και 1/2 φλυτζάνα γάλα
• 2-3 κ.σ. σιμιγδάλι ψιλό και ένα πλόχερο (όσο πιάνει η παλάμη του ενός χεριού) κρανιώτικο τραχανά αν έχετε, που δεν έχετε, αλλά δεν πειράζει.

Εκτέλεση: 

Σε μια γαβάθα (μπολ, για τους ξενόγλωσσους), ανακατεύουμε τα τυριά, τη 1 φλυτζάνα γάλα, το σιμιγδάλι και τον τραχανά, τα κάνουμε ένα μίγμα. Ρίχνουμε και λίγο πιπέρι, ελάχιστο μοσχοκάρυδο (ξύνουμε λίγο με το μαχαίρι). Βάζουμε στο λαδωμένο ταψί μας τα μισά φύλλα, αφού τα λαδώσουμε λίγο (όχι πολύ , γιατί η κρούστα δεν απορροφάει πολύ λάδι), ρίχνουμε τη γέμιση, αφήνουμε ελάχιστη και αφού στρώσουμε άλλα δύο φύλλα ρίχνουμε και την υπόλοιπη. Στρώνουμε και τα 1-2 τελευταία φύλλα, λαδώνοντας πάντα και αφού ξεπλύνουμε τη γαβάθα με το υπόλοιπο γάλα (είπαμε δεν πετάμε τίποτα πρώτον και δεύτερον θα την πλύνετε πιο εύκολα) το ρίχνουμε από πάνω. Λαδώνουμε ελαφρά με το ρόη (δεν το ξέρετε;) και πασπαλίζουμε λίγο σιμιγδάλι από πάνω. Στο τέλος βάζουμε και το σουσάμι (βοηθάει στο αδυνάτισμα), χαράζουμε την πίτα και την ψήνουμε. Στην αρχή για 10 λεπτά με αντίσταση από κάτω και συνεχίζουμε για άλλα 20 λεπτά πάνω κάτω ή μαζί με αέρα, αν έχει ο φούρνος σας. Καλού- κακού ρίχνετε και καμιά ματιά και καλή σας όρεξη.

              

            

Τί έχεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω.

     Ο κόσμος δεν ξέρει κατά που να στρίψει και αυτοί ξεκαρδίζονται στα γέλια, στην τηλεόραση. Και αναρωτιούνται, με περίσσιο κομπασμό, οι κυβερνώντες, ποιούς να φορολογήσουν. Ποιό είναι το όριο που κρίνει, αν κάποιος θεωρείται πλούσιος ή φτωχός.
 Να σας πω εγώ. 
   Ξεκινείστε από τους εαυτού σας, να φορολογείσθε και εσείς από το πρώτο ευρώ και για όλο το ποσό που εισπράττετε,όπως όλος ο κόσμος, και μετά συνεχίστε και παρακάτω.
   Ας ξεκινήσουμε μία φορά, από τα ψηλά προς τα χαμηλά.

 «Κανένας πολίτης δεν εξαιρείται από την τιμίαν υποχρέωσιν του να συνεισφέρῃ κατά την δύναμιν και τα πλούτη του τα εις δημοσίας ανάγκας δοσίματα.»
Ρήγας Φεραίος

       Εσύ τα έλεγες Ρήγα, αλλά σε θυμούνται μόνο κάθε 25η Μαρτίου και μόνο για ό,τι τους βολεύει.
Προφανώς δεν πρέπει να τους λογαράζουμε για πολίτες, άρα και για πατριώτες.
     Βάλτε τους κιγκλίδώματα και φυλακίστε τους, όσο μπορείτε καλύτερα στην παρέλαση, για να τους προστατεύσετε από το λαό.

Πρασοτηγανιά

Έχω φάει πολλές φορές πρασοτηγανιά, φτιαγμένη με διαφορετική συνταγή κάθε φορά. Σαν την κρανιώτικη όμως δεν ήταν καμία.

Η κρανιώτικη πρασοτηγανιά είναι αυτή που φτιάχνουν στο χωριό μου, την Κρανιά που βρίσκεται στα όρη, τ' άγρια βουνά, που τα λένε Αντιχάσια. 

Εκεί λοιπόν, όταν λέμε πρασοτηγανιά, εννοούμε αυτό που λέει η λέξη. Τηγανιτό πράσο δηλαδή. Αυτό σημαίνει ότι δεν βάζουμε στα πράσα, ούτε κρασί, ούτε νερό και βέβαια δεν τα ζεματάμε. Διαφορετικά δεν μιλάμε για πρασοτηγανιά, αλλά για πρασοφάι. Στο πρασοφάι το πράσο είναι πιο νιανιά και δεν έχει καμία σχέση με το τηγανιτό. 

Ας δούμε όμως πώς γίνεται η κρανιώτικη πρασοτηγανιά. Πρώτα-πρώτα χρησιμοποιούμε κοψίδια από χοιρινό κρέας που να έχουν λίπος. Δεν θέλω μπλιάξ, γιατί στη σωστή πρασοτηγανιά τρως τα πράσα (από τη νοστιμιά που έχουν) και αφήνεις τα κομμάτια (το κρέας δηλαδή). Βάζεις τα κοψίδια στο τηγάνι και τα τσιγαρίζεις για να γίνουν τσιγαρίδες, να βγάλουν όλο τους το λίπος. 

Προαιρετικά μπορείτε να τ' αχνίσετε ελαφρά με ελάχιστο νερό και, αφου πιούν το ζουμί τους, τα τσιγαρίζετε. Τα κοψίδια πάντα. Ρίχνετε αλάτι και πιπέρι μαύρο. 

Στο μεταξύ έχετε καθαρισμένα και χοντροκομμένα τα πράσα και, αφού τα έχετε πλύνει, τ' αφήνετε να στραγγίζουν όσο μαγειρεύετε το κρέας. Όταν κοκκινίσει πολύ καλά το κρέας, το βγάζετε από το τηγάνι και ρίχνετε τα πράσα. Χαμηλώνετε τη φωτιά στην αρχή και αφήνετε να μαραθούν στο λίπος. Προσοχή τα πράσα θα πρέπει να έχουν στραγγίξει καλά, γιατί θα βγάλουν και το δικό τους νερό. Ανακατεύουμε, προσεκτικά για να ροδίσουν καλά όλα τα πράσα,ρίχνουμε αλάτι και κόκκινο πιπέρι και όταν πάρουν χρώμα, ρίχνουμε μέσα και το κρέας, σβήνοντας τη φωτιά. Στο τέλος προσθέτουμε λίγο λεμόνι. 

Μπορούμε ν΄αντικαταστήσουμε το κρέας με χωριάτικο λουκάνικο. Χωριάτικο απ' τον κρεοπώλη του χωριού, όχι απ' το μάρκετ. Η φωτογραφία που επισυνάπτω, δεν είναι από δική μου πρασοτηγανιά. Όταν φτιάξω, τώρα που χειμωνιάζει, θα σας τη δείξω. Παρακαλώ τους φίλους της κόρης μου, που έφαγαν την πρασοτηγανιά μου, να πάρουν θέση.

Παλιά, πολύ παλιά. Δηλαδή, πριν ένα χρόνο.

-Κυρία, παλιά πολύ παλιά.

-Πόσο παλιά, Άγγελε;

-Να, πολύ-πολύ παλιά.

-Δηλαδή, πόσο παλιά περίπου;

-Να, όταν ήμουν τεσσάρων χρονών.

-Και τώρα πόσο είσαι;

-Πέντε, κυρία.

Τα λεφτά, τα εκατομμύρια..

Έχει αναρρωτηθεί ποτέ κανείς σας γιατί δε βρίσκουμε πλέον λεφτά στο δρόμο; Μετά την κρίση, ούτε μία φορά δεν αξιώθηκα να βρω έστω και ένα 50λεπτο βρε αδερφέ στο δρόμο. Μια φορά μπάνισα ένα δίευρω, αλλά μόλις έφτασα κοντά, κατάλαβα πως ήταν διαφημιστικό ισχυρής κόλλας. Ναι ναι, ήταν ένας πωλητής στη μέση του δρόμου και είχε κολλήσει ένα δίευρω στο πεζοδρόμιο για να αποδείξει στα πιθανά θύματά του πως ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Ευτυχώς που δεν πήγα να το πιάσω δηλαδή, γιατί την είχα κόψει τη φάση.

Θυμάμαι όλες τις φορές που βρήκα μεγάλα ποσά χρημάτων στο δρόμο. 

Την πρώτη, ήμουν Γ' Λυκείου και μετά το φροντιστήριο πήγα να δώσω προκαταβολή για μία μπλούζα που είχα βάλει καιρό στο μάτι. Λίγα μέτρα πριν το κατάστημα, να σου 10 ευρουλάκια πεταμένα κάτω. Μεγειά τη μπλούζα. Τι χαρά!

Τη δεύτερη φορά ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και δούλευα για κάτι μήνες σε ένα internet cafe της περιοχής. Εκείνη τη μέρα ήμουν πρωινή, ξεκινούσα στις 8 και είχα υποχρέωση, μόλις πάω, να σκουπίσω όλους τους υπολογιστές. Αλήθεια, δε μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να βρει κανείς πάνω στο πληκτρολόγιο. Να τους βάζεις τασάκι ατομικά σε κάθε υπολογιστή κι αυτοί να έχουν πετάξει τη στάχτη παντού εκτός από το τασάκι. Κάτι σαν την αποστολή "στοχεύστε τη λεκάνη" είναι κι αυτό.
Τέλοσπάντων, επανέρχομαι. Η υποχρέωση της βραδινής βάρδιας ήταν να σφουγγαρίσει το μαγαζί πριν φύγει. Το αετίσιο μάτι μου όμως είχε κόψει πως μάλλον η "βραδινή βάρδια" κοιμήθηκε όρθια και τίποτα από αυτά δεν έκανε. Οπότε πήρα τη σφουγγαρίστρα κι άρχισα..

Πόσο λυπήθηκα για λόγου σου "βραδινή βάρδια". Αν έκανες την δουλειά που έπρεπε, θα γιόρταζες εσύ για το διπλωμένο πενηντάευρο κάτω από την καρέκλα.

Τρίτη και καλύτερη. Θεσσαλονίκη και πάλι, έξω από το μάρκετ. Πάλι διπλωμένο 50ευρω. Αυτό βέβαια έκρυβε και μία έκπληξη μέσα του. Ένα ακόμα 10ευρω. Δε φαντάζεστε για πόσο μεγάλη τύχη μιλάμε όταν μια φοιτήτρια, που έχει 20 ευρώ μέχρι το τέλος του μήνα και ΔΕΗ απλήρωτη, βρίσκει 60 ευρώ πεσμένα κάτω.

Και κάπου εκεί τελείωσε η τύχη μου. Δε λέω, καλά ήταν.

Σήμερα απλά εξέφρασα μια απορία μου. Κι αν θέλετε να σας πω πώς μου ήρθε να γράψω γι’ αυτό, είναι που έφαγα μια κουτσουλιά στο κεφάλι το πρωί και πίστευα ότι θα βρω λεφτά στο δρόμο. ΑΜ ΔΕ!

Είναι υπέροχα. Αλήθεια.

Επειδή ασχοληθήκαμε αρκετά, με τα "άλλα πολλά", καιρός και για μια συνταγή. Ντόνατς λοιπόν , για τον απογευματινό καφέ. Συνταγή του γλυκούλη συντοπίτη, Βαγγέλη Δρίσκα, ο οποίος παραείναι γλυκούλης για μένα, γι' αυτό και εγώ τη ζαχαρίτσα του τη μειώνω ή την παραλείπω. Εξάλλου τα συγκεκριμένα ντόνατς τα βουτάς στη σοκολάτα, τα γεμίζεις κρέμα ζαχαροπλαστικής ή ότι άλλο εσείς θέλετε.

Στη συνταγή μας τώρα. Μέσα στο μπολ του μίξερ ρίχνετε:

• αλεύρι 450γρ. κατά προτίμηση σκληρό. Αν πέσει λίγο παραπάνω ή δεν έχετε σκληρό, σκορδοκαΐλα. Δεν τρέχει και τίποτα.
• 1 φακελάκι ξηρή μαγιά
• βούτυρο 60γρ. Εγώ έβαλα φυτική μαργαρίνη.
• 3 κρόκους αυγών. Τα ασπράδια τα έψησα και τα έφαγα για πρωινό. Ήταν ωραιότατα.
• γάλα 250 ml. Περίπου 1 φλυτζάνα. 
• ζάχαρη 60γρ.

Αν έχετε το ματζαφλάρι του μίξερ για ζύμωμα, έχει καλώς. Διαφορετικά με τα χεράκια σας, όπως έκανα κι εγώ. Το ζουπάτε, το πατάτε, το κοπανάτε με όλη την οργή σας και το αφήνετε να συνέλθει για 1 ώρα ή και παραπάνω απ' τις αγιάτρευτες πληγές του.

Μετά παίρνετε τον πλάστη, ανοίγετε ένα φύλλο 1 εκ. πάχους και κόβετε μ' ένα ποτήρι ή με ότι σας γουστάρει τα ντόνατς. Τα κάνετε στρογγυλά σκέτα, στρογγυλά με τρύπα, ή ότι άλλο φαντασιώνεστε. Το ζυμάρι που μένει ανάμεσα από τα σχέδια αφήστε το ασύμμετρο και τηγανίστε το έτσι. Γίνονται, για τα παιδιά, αν σας βρίσκονται, πολλοί ωραία γιατί μοιάζουν με ζωάκια, όταν τηγανίζονται.

Ζεσταίνουμε στο τηγάνι μπόλικο σπορέλαιο, τα τηγανίζουμε και τα στραγγίζουμε σε απορροφητικό χαρτί. Στο τέλος τα βαφτίζουμε, μέσα σε ό,τι γουστάρουμε, όπως ανέφερα και παραπάνω.

Να προσθέσω ότι εγώ ζάχαρη δεν έβαλα. Παρ' όλα αυτά το σάκχαρό μου μπορεί να χτυπάει 200, γιατί δεν μπορούσα ν' αντισταθώ στον πειρασμό. Ελπίζω με το πλύσιμο του σοφρά, να μου πέσει. Το σάκχαρο.

Ξέχασα να σας γράψω το γλάσο σοκολάτας.

Σύμφωνα με τον Δρίσκα:

• κουβερτούρα 125 γρ.
• κρέμα γάλακτος 125γρ.
• ζάχαρη

Το δικό μου:

• κουβερτούρα 200γρ.
• λίγο βούτυρο 50γρ. περίπου
• λίγο γάλα (3 γαλατάκια εβαπορέ μερίδας, έβαλα αυτά μου βρισκόταν.)

Είπαμε βρίσκουμε λύσεις για όλα. Τίποτα δεν μας σταματά.

Καλή σας επιτυχία.

                                                        

Έχει αναρρωτηθεί ποτέ κανείς σας γιατί δε βρίσκουμε πλέον λεφτά στο δρόμο; Μετά την κρίση, ούτε μία φορά δεν αξιώθηκα να βρω έστω και ένα 50λεπτο βρε αδερφέ στο δρόμο. Μια φορά μπάνισα ένα δίευρω, αλλά μόλις έφτασα κοντά, κατάλαβα πως ήταν διαφημιστικό ισχυρής κόλλας. Ναι ναι, ήταν ένας πωλητής στη μέση του δρόμου και είχε κολλήσει ένα δίευρω στο πεζοδρόμιο για να αποδείξει στα πιθανά θύματά του πως ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Ευτυχώς που δεν πήγα να το πιάσω δηλαδή, γιατί την είχα κόψει τη φάση.

Θυμάμαι όλες τις φορές που βρήκα μεγάλα ποσά χρημάτων στο δρόμο.
Την πρώτη, ήμουν Γ' Λυκείου και μετά το φροντιστήριο πήγα να δώσω προκαταβολή για μία μπλούζα που είχα βάλει καιρό στο μάτι. Λίγα μέτρα πριν το κατάστημα, να σου 10 ευρουλάκια πεταμένα κάτω. Μεγειά τη μπλούζα. Τι χαρά!

Τη δεύτερη φορά ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και δούλευα για κάτι μήνες σε ένα internet cafe της περιοχής. Εκείνη τη μέρα ήμουν πρωινή, ξεκινούσα στις 8 και είχα υποχρέωση, μόλις πάω, να σκουπίσω όλους τους υπολογιστές. Αλήθεια, δε μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να βρει κανείς πάνω στο πληκτρολόγιο. Να τους βάζεις τασάκι ατομικά σε κάθε υπολογιστή κι αυτοί να έχουν πετάξει τη στάχτη παντού εκτός από το τασάκι. Κάτι σαν την αποστολή "στοχεύστε τη λεκάνη" είναι κι αυτό.
Τέλοσπάντων, επανέρχομαι. Η υποχρέωση της βραδινής βάρδιας ήταν να σφουγγαρίσει το μαγαζί πριν φύγει. Το αετίσιο μάτι μου όμως είχε κόψει πως μάλλον η "βραδινή βάρδια" κοιμήθηκε όρθια και τίποτα από αυτά δεν έκανε. Οπότε πήρα τη σφουγγαρίστρα κι άρχισα..
Πόσο λυπάμαι για σένα "βραδινή βάρδια". Αν έκανες την δουλειά που έπρεπε, θα γιόρταζες εσύ για το διπλωμένο πενηντάευρο κάτω από την καρέκλα.

Ο ψεύτης....πολιτικός.

Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, λέει η παροιμία και εγώ τη λέω στα παιδάκια - τους μικρούς μου μαθητές- για να τα νουθετήσω, όταν λένε τα ψεμματάκια τους για να δικαιολογήσουν τις σκανδαλιές τους.

Και για να γίνει κατανοητό στο μικρό τους μυαλουδάκι, διαβάζω το γνωστό μύθο του παππού Αισώπου, "ο ψεύτης βοσκός".

Με λίγα λόγια, ο μύθος αναφέρεται σ' έναν τσοπανάκο, που για να περάσει ευχάριστα η ώρα του, φώναζε τους χωριανούς του λέγοντάς τους πώς ήρθε ο λύκος και τρώει τα πρόβατά του.

Μία φορά τον πίστεψαν, δύο τον πίστεψαν, την τρίτη όταν πλάκωσε στ' αλήθεια ο λύκος, του κάκου φώναζε για βοήθεια. Οι χωριανοί με το δίκιο τους δεν τον πίστεψαν και πάει το κοπάδι.

Αυτά συμβαίνουν στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών.

Γιατί στην ελληνική κοινωνία, ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρονται για πολλά - πολλά χρόνια, με τέτοια χαϊβάνια, που έχουν να κάνουν. Και τρίβει τα χέρια του, από ικανοποίηση, ο ψεύτης τσοπανάκος Σαμαροβενιζέλος.

Λέγοντας την παροιμία, λοιπόν, στα παιδιά, από εδώ και πέρα θα προσθέτω και τη φράση "εκτός αν τους το επιτρέψετε εσείς, να χαίρονται για πολλά - πολλά χρόνια."

Μπας κι αλλάξει κάτι.

Μία μέρα μετά.

5 Οκτωβρίου, μέρα των εκπαιδευτικών η σημερινή. Μία μέρα μετά την ημέρα των συμπαθών τετράποδων φίλων μας. Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων.

Στις παραπάνω φωτογραφίες απεικονίζονται σχολικές αίθουσες και δάσκαλοι από τη Β. Ευρώπη, και συγκεκριμένα από την πολυδιαφημισμένη Φινλανδία, και από κράτη της Αφρικής.

Ο ρόλος του δασκάλου και στις δύο περιπτώσεις σημαντικός. Όμως, τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν  και οι συνθήκες εργασίας, που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εκπαιδευτικοί, δεν μπορούν να συγκριθούν.

Στην πρώτη περίπτωση, δεν υπάρχουν καν προβλήματα και οι συνθήκες εργασίας - για δασκάλους και μαθητές - είναι ιδανικές.

Στη δεύτερη, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.

Και η Ελλάδα; Κάπου στη μέση.

Ξέρω σίγουρα ότι θα γίνουν εκλογές σύντομα. Όχι γιατί το λέει κάποιο πολιτικό κόμμα, αλλά γιατί επισκέφτηκε κλιμάκιο του δήμου το σχολείο μου για να καταγράψει τα κτιριακά και άλλα προβλήματα. Τα καταγεγραμμένα, αναρίθμητες φορές, προβλήματα σε προεκλογικές περιόδους, αλλά χρόνια άλυτα. Η ερώτηση που μου έκαναν, ήταν αν έστειλα χαρτί να τους τα γνωστοποιήσω. Ανοίξτε τ' αρχεία σας να δείτε, τους απαντώ.

Ας μην αναφερθώ στο τί εννοεί παιδεία η ελληνική πολιτεία και τα χρήματα που διαθέτει για την υλικοτεχνική υποστήριξη των εκπαιδευτικών- πολλές φορές πληρώνουμε από την τσέπη μας τα υλικά και κυρίως από την τσέπη των γονιών - και την κτιριακή υποδομή.

Για να πάρουμε, όμως, μία γεύση από Φινλανδία και τους στόχους που έχει το καλύτερο, όπως λένε πολλοί, εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο.

1. Σεβασμός για το επάγγελμα του δασκάλου.To 100% των Φινλανδών δασκάλων είναι απόφοιτοι του καλύτερου 10% των τάξεών τους. Στην Φινλανδία, με άλλα λόγια, οι καλύτεροι μαθητές δεν γίνονται μόνο γιατροί ή νομικοί αλλά και δάσκαλοι! Στην Φινλανδία οι δάσκαλοι απολαμβάνουν μεγαλύτερου σεβασμού και εκτίμησης από ότι οι γιατροί ή οι επιχειρηματίες! Από τα 4 παιδιά που αποφοιτούν από το καλύτερο 10% των τάξεών τους μόνο το 1 παιδί μπαίνει στο Πανεπιστήμιο για να γίνει δάσκαλος!
2. Η εκπαίδευση είναι για όλους δωρεάν . Είναι υποβαθμισμένη η σημασία του εκπαιδευτικού ανταγωνισμού.
3. Το εκπαιδευτικό σύστημα προστατεύει τους μαθητές από την αποτυχία.
4. Οι μαθητές έχουν αυτοπεποίθηση.
5. Ο δάσκαλος έχει τεράστια αυτονομία να διαμορφώσει το μάθημα στην τάξη του όπως πιστεύει αυτός! 

Κάποτε η Φινλανδία ήταν η φτωχότερη χώρα στην Ευρώπη…αλλά τότε σκέφτηκαν ότι με την εκπαίδευση θα ανατρέψουν την οικονομική τους κατάσταση και το κατάφεραν!

Οι Φινλανδοί επένδυσαν στην εκπαίδευση, όχι μόνο σε υλικά και σε χρήμα, αλλά σε φιλοσοφία και στάση ζωής!
Εμείς;

Cupcakes βανίλια με γλάσο κακάο

Χθες μαζεύτηκε σχεδόν όλο το παρεάκι σπίτι για πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι. Εκτός από τα πεντανόστιμα μεζεδάκια που συνόδευαν το τσιπουράκι και τις μπύρες, είχαμε και γλυκά εδέσματα!

Θα σας δώσω τη συνταγή και σε κούπες και σε γραμμάρια:

• 1 κούπα φαρίνα (130 γραμ.) ή εναλλακτικά αλεύρι με ένα κουταλάκι baking powder
• 1/2 κούπα ζάχαρη (100 γραμ.)
• 1/4 κούπα ηλιέλαιο (65 γραμ.)
• 1/2 κούπα γάλα (110 γραμ.)
• 1 βανίλια
• 1 αυγό

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 170°C στον αέρα.

Βάζουμε όλα τα στερεά μαζί και μετά προσθέτουμε ένα ένα τα υγρά ανακατεύοντας με αυγοδάρτη. Αν έχετε φόρμα για κεκάκια, βουτυρώνετε και αλευρώνετε. Προσοχή, ποτέ μην τα βάζετε σε χάρτινες θηκούλες χωρίς να στηρίζονται κάπου, γιατί το μείγμα είναι βαρύ και η ζύμη θα απλωθεί παντού!

Ψήνετε για 20 λεπτά και τα βγάζετε από το φούρνο να κρυώσουν.

Για το γλάσο χρειάζεστε: 

• 100 γρ. βούτυρο ή βιτάμ
• 150 γρ. ζάχαρη άχνη (περίπου 5 κουταλιές σούπας)
• 1 μεγάλη κουταλιά κακάο
• 1 βανίλια
• ελάχιστο γάλα

Κοσκινίζετε το κακάο και την ζάχαρη. Χτυπάτε το βούτυρο στο μίξερ να αφρατέψει και μετά προσθέτετε τα υπόλοιπα υλικά. Έτοιμο! Εγώ το άπλωσα με μια μαρίζ, αλλά αν έχετε κορνεδάκι, μπορείτε να κάνετε και ωραία σχέδια από πάνω.

Διακοσμήστε με χρωματιστή τρούφα, ξηρούς καρπούς ή smarties. Καλή επιτυχία!

Αντιρατσισμός: ναι μεν, αλλά.

Όταν αποδέχεσαι τη Σουηδή δασκάλα να πηγαίνει στο σχολείο με μπλε μαλλί και τατουάζ, παίζοντάςτο "προοδευτικός", και την ίδια στιγμή κατακεραυνώνεις την Ελληνίδα bimbo 50άρα γιατί δεν συμβαδίζουν  οι ενδυματολογικές της προτιμήσεις με τη δική σου και των φίλων, δεν είσαι αντιρατσιστής.

Αντιρατσιστής είσαι όταν αποδέχεσαι και σέβεσαι το δικαίωμα των ανθρώπων στο διαφορετικό (χρώμα, θρησκεία, καταγωγή, φύλο, ηλικία, σεξουαλικές προτιμήσεις που αφορούν φυσικά τους ενήλικες).

Όταν αποδέχεσαι το δικαίωμα ο καθένας να ντύνεται, να τρώει ή να πηδιέται όπως του γουστάρει.

Διαφορετικά δεν είσαι. Είσαι απλώς ένας ακόμη "προοδευτικός" καραμπινάτος ρατσιστής. Αντιρατσισμός σε δόσεις και κατά περίπτωση, δεν υπάρχει. Γκέγκε;

Ρυζόγαλο γλυκούτσικο

Ήρθε η ώρα για μαγειρική. Η κόρη μου μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας μυστικά για το ρυζόγαλο. Αν και η συνταγή του είναι πολύ απλή, πολλές φορές δεν το πετυχαίνουμε, γιατί συνήθως πήζει υπερβολικά και γίνεται "στουπέτσι". 

 

Πρώτα όμως θα σας πω μία ιστορία από την σημερινή μας μέρα στο νηπιαγωγείο. Απόγευμα 4 παρά, ώρα αποχώρησης των παιδιών. Σχεδόν όλα τα παιδάκια είχαν φύγει, εκτός από 4-5 που περίμεναν καθισμένα στη μοκέτα και συζητούσαν. 3 αγόρια και 1 κορίτσι. Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω, όσο πιο πιστά μπορώ, την συζήτησή τους.

Αγόρια: Τα αγόρια είναι πιο δυνατά από τα κορίτσια!

Κορίτσι: ...

Αγόρια 1: Ναι, αλήθεια είναι!

Αγόρι 2: Κι εγώ το ξέρω, τα αγόρια είναι πιο δυνατά!

Το κορίτσι δεν απαντά, αλλά δυσανασχετεί, το μάτι της έχει αγριέψει, γιατί είναι δυναμική σε σώμα και χαρακτήρα

Αγόρι 3: Κι εγώ είμαι δυνατός και όταν γίνω 5 χρονών, θα γίνω πιο δυνατός ακόμη!

Κορίτσι: Ναι, αλλά εγώ είμαι ήδη 5 χρονών, λέει, καθώς πετάγεται πάνω σαν ελατήριο και συγχρόνως, απευθυνόμενη σε μένα, μου λέει "Κυρία με κοροϊδεύουν και λένε ότι είμαι 1 χρόνου". Γέλασα και συνεχίσαμε όλοι μαζί την συζήτηση. Ελπίζω να σας έκανα να χαμογελάσετε.

 

Πάμε τώρα στο ρυζόγαλο και τα μυστικά του.

• 4 κουταλιές σούπας ρύζι γλασέ
• 1 κούπα νερό
• 4 κούπες γάλα πλήρες
• ½ κούπα ζάχαρη
• 2 κ.σ. κορν φλάουρ ή κρέμα βανίλια αραβοσίτου ή ρυζάλευρο
• Βανίλια
• Κανέλα

Λοιπόν, το ρύζι δεν το βράζουμε όπως είναι, αλλά  το σπάμε πρώτα λίγο στο μούλτι. Το βράζουμε στην αρχή 3-4 λέπτά με το νερό για να μαλακώσει και μετά ρίχνουμε το γάλα. Όταν βράσει, πρέπει να είναι λίγο αραιό για να το δέσουμε με το κορν φλάουρ και το αρωματίζουμε με βανίλια. Υπολογίστε και τη ζάχαρη (τη ρίχνουμε στο τέλος), που είναι κατά προτίμηση. Αυτά και καλή σας όρεξη. Ωπ και κανελίτσα!

Ταύρος City

Τα πρωινά μου στον Ταύρο έχουν πλάκα. Βγαίνω καθημερινά με το σκύλο μου και συνεχώς μαθαίνω κι από ένα νέο. Ο Ταύρος μου θυμίζει κάπως την γειτονιά μου στην Τούμπα. Καινούριες κατοικίες δίπλα σε παλιές –στα όρια κατεδάφισης- πολυκατοικίες, τα εργατικά. Εκεί που περπατάς στην Πειραιώς και νιώθεις πως είσαι στην Αθήνα, τσουπ στο επόμενο στενό αισθάνεσαι πως μεταφέρθηκες κάπου στην επαρχία. Καφενειάκια, συνοικιακά μαγαζιά, μικροεπιχειρήσεις και παντός τύπου καταστήματα. 

Όσο ο καιρός είναι καλός, όλοι έχουν κι από ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο. Στα παγκάκια κάθε πρωί οι συνταξιούχοι συζητάνε πάσης φύσεως θέματα. Πολιτικά, οικονομικά και αθλητικά. Μόλις πλησιάσεις (με το 40κιλο σκύλο) σταματάνε την κουβέντα, κάνουν στην άκρη για να περάσεις και αφού απομακρυνθείς συνεχίζουν την κουβέντα. Οι θαρραλέοι χαϊδεύουν και το σκύλο, ρωτάνε τι ράτσα είναι και χαμογελούν. 

Κάποιες φορές θα σε σταματήσει κάποια κυριούλα στο δρόμο για να σου πει τον πόνο της. Δεν ξέρω αν τους βγάζει κάτι η φάτσα μου, αλλά έχω πιάσει πολλές φορές κουβέντα. Τις προάλλες, για παράδειγμα, μια γιαγιούλα μου είπε ότι της έκλεψαν το πορτοφόλι στη λαϊκή. Στενοχωρήθηκα και της είπα να προσέχει, αλλά μόλις απομακρύνθηκα μου φάνηκε πολύ αστείο που σταμάτησε και είπε τον πόνο της σε μία εντελώς άγνωστη. 

Τα βράδια του καλοκαιριού οι πλατείες είναι γεμάτες παιδιά. Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω ότι υπάρχουν ακόμα μικροί άνθρωποι στην Αθήνα που έχουν την δυνατότητα να μεγαλώνουν ανέμελα παίζοντας μπάλα και κάνοντας ποδήλατο.  Οι γυναίκες της γειτονιάς κάθονται στα παγκάκια της πλατείας και τρώνε ηλιόσπορο. Το καταλαβαίνεις την επόμενη μέρα, που το πεζοδρόμιο είναι τίγκα στο τσόφλι.

Κάπου κάπου θα σου έρθει και η μυρωδιά από κανένα φρέσκο ταμπάκο –if you know what I mean–, αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι. Ναι, η αλήθεια είναι πως ο Ταύρος έχει μερικά αλάνια. Δεν σε ενοχλεί κανείς όμως. Εφόσον δεν τον ενοχλείς κι εσύ φυσικά.

Στα πανηγύρια γίνεται ο κακός χαμός. Κλείνουν οι δρόμοι για τους πάγκους των μικροπωλητών κι ολόκληρη η γειτονιά μοσχοβολάει σουβλάκια (σουβλάκια, όχι πιτόγυρα), λουκουμάδες και μαλλί της γριάς. Μ’αρέσουν τα πανηγύρια στον Ταύρο, μου θυμίζουν κάπως τα πανηγύρια της πόλης μου -της Κομοτηνής, αλλά γι’ αυτήν θα μιλήσω μια άλλη μέρα-. 

Ένα τελευταίο στοιχείο που μ’ αρέσει σ’ αυτήν την περιοχή είναι η πολυπολιτισμικότητα των κατοίκων της. Θα δεις Έλληνες ντόπιους, παλιννοστούντες, Αλβανούς, μετανάστες από την Ανατολή. Συνυπάρχουν αδελφικά, ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω μιας και δεν έχω ακούσει ποτέ να υπάρξει καβγάς λόγω ρατσισμού. Εγώ πάντως έχω και μη-Έλληνες φίλους. Πάντα είχα δηλαδή και πάντα θα έχω.