Χθες, γυρίζοντας σπίτι από φίλους, άκουγα ράδιο στο αυτοκίνητο. Ροκ σταθμούς, όπως πάντα. Έπαιξε τρία τραγούδια συνεχόμενα, τα οποία συνειδητοποίησα πως τα ξέρω πολλά χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια, το ένα ήταν των Savage Garden - To the moon and back, τραγούδι που τραγουδούσα απ'έξω κάπου στην Α' Γυμνασίου και το θυμάμαι μέχρι σήμερα.
Σήμερα λοιπόν, που είμαι πλέον καθηγήτρια (τι ωραία που ακούγεται), έβαλα σε σύγκριση τον εαυτό μου ως 13χρονη με τους 13χρονους μαθητές μου. Οι περισσότεροι, όχι μόνο αγγλικά, ούτε ελληνικά δεν ξέρουν καλά καλά. Τι άλλαξε μέσα σε 15 χρόνια;
Βλέπω τους μαθητές μου να έχουν μια γενική αδιαφορία για τα πάντα. Για τη μουσική, για τον αθλητισμό, για τα εξωσχολικά βιβλία..για το ίδιο το σχολείο ακόμα. Κανένα ενδιαφέρον. Πράγμα που με στενοχωρεί αφάνταστα. Και φυσικά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν έφηβο πόσο καλό του κάνει να ψάχνεται και να βρίσκει χόμπυ που τον ευχαριστούν, πως τον κάνουν καλύτερο και σε άλλους τομείς της ζωής του και σίγουρα θα καταλάβει την αξία τους όταν ενηλικιωθεί.
Δε θέλω να μπω στο τριπάκι ότι τα σημερινά παιδιά πηγαίνουν κατά διαόλου -και σ' αυτό φυσικά φταίνε τόσο οι γονείς τους όσο και το σύστημα παιδείας γενικότερα-, γιατί κι εμείς για τους μεγαλύτερούς μας κατά διαόλου πηγαίναμε. Όμως βλέπω πως το ποσοστό των αδιάφορων νέων συνεχώς και αυξάνεται.
Προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να μιμηθώ τους καθηγητές που με είχαν εμπνεύσει και μου είχαν δώσει κίνητρο να γίνω καλύτερη. Δεν είναι εύκολο έργο, πιστέψτε με.
Θέλω όμως να καταφέρω να δραστηριοποιήσω και να ξυπνήσω όσο τον δυνατόν περισσότερους νέους μπορώ. Δεν ξέρω αν το πετύχω, σίγουρα όμως θα συνεχίσω να προσπαθώ!
Σήμερα λοιπόν, που είμαι πλέον καθηγήτρια (τι ωραία που ακούγεται), έβαλα σε σύγκριση τον εαυτό μου ως 13χρονη με τους 13χρονους μαθητές μου. Οι περισσότεροι, όχι μόνο αγγλικά, ούτε ελληνικά δεν ξέρουν καλά καλά. Τι άλλαξε μέσα σε 15 χρόνια;
Βλέπω τους μαθητές μου να έχουν μια γενική αδιαφορία για τα πάντα. Για τη μουσική, για τον αθλητισμό, για τα εξωσχολικά βιβλία..για το ίδιο το σχολείο ακόμα. Κανένα ενδιαφέρον. Πράγμα που με στενοχωρεί αφάνταστα. Και φυσικά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε έναν έφηβο πόσο καλό του κάνει να ψάχνεται και να βρίσκει χόμπυ που τον ευχαριστούν, πως τον κάνουν καλύτερο και σε άλλους τομείς της ζωής του και σίγουρα θα καταλάβει την αξία τους όταν ενηλικιωθεί.
Δε θέλω να μπω στο τριπάκι ότι τα σημερινά παιδιά πηγαίνουν κατά διαόλου -και σ' αυτό φυσικά φταίνε τόσο οι γονείς τους όσο και το σύστημα παιδείας γενικότερα-, γιατί κι εμείς για τους μεγαλύτερούς μας κατά διαόλου πηγαίναμε. Όμως βλέπω πως το ποσοστό των αδιάφορων νέων συνεχώς και αυξάνεται.
Προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να μιμηθώ τους καθηγητές που με είχαν εμπνεύσει και μου είχαν δώσει κίνητρο να γίνω καλύτερη. Δεν είναι εύκολο έργο, πιστέψτε με.
Θέλω όμως να καταφέρω να δραστηριοποιήσω και να ξυπνήσω όσο τον δυνατόν περισσότερους νέους μπορώ. Δεν ξέρω αν το πετύχω, σίγουρα όμως θα συνεχίσω να προσπαθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου