Hey..brother...

Σήμερα το βραδάκι, σε μια στιγμή που τα κουνούπια στο χωριό μάς βομβάρδιζαν ωσάν βαμπίρ για να μας πιουν το αίμα, δόθηκε αφορμή στον μικρό μου αδερφό να μου αποκαλύψει ένα μεγάλο μυστικό. Από αυτά που δεν αποκαλύπτουν εύκολα τα αγόρια στις μεγαλύτερες αδερφές, αλλά έχε χάρη που για 20 μέρες έχει κάνει τη ζωή του μαζί μου και δεν του έχω χαλάσει χατίρι.

Στην οικογενειά μου όλοι -εκτός από εμένα- πεθαίνουν για ξύσιμο. Πάντα θυμάμαι τον πατέρα μου να πέφτει για ύπνο το μεσημέρι και να λέει στη μάνα μου "Γυναίκα, ξύσε με λίγο..". Και οι υπόλοιποι κάπως έτσι ήταν και είναι ακόμη. Οι δύο αδερφοί μου, λοιπόν, σκέφτηκαν έναν έξυπνο τρόπο να αλληλοξύνονται ψυχαναγκαστικά και καταναγκαστικά. Όταν κάποιος από τους δύο έκανε την κουτσουκέλα του, ο άλλος τον εκβίαζε πως πρέπει να τον ξύσει για να μην το πει στη μαμά.

Το πράγμα όμως δεν ήταν τόσο απλό. Το είχαν σκεφτεί πολύπλευρα και είχαν βάλει χρονικό όριο ανάλογα με το πόσο σοβαρή θεωρούσε ο ένας τη βλακεία του άλλου. Για παράδειγμα, αν ο μεγάλος έπιανε τον μικρό να παίρνει κρουασάν από το ψιλικατζίδικο -πράγμα που της μαμάς δεν της αρέσει καθόλου, βλέπε http://katamanakatakori.blogspot.gr/2014/08/blog-post_29.html- του επέβαλε ποινή 10 λεπτών. Αν ο μικρός έπιανε τον μεγάλο να καπνίζει ή να έχει κάνει κανένα καινούριο piercing τον έβαζε για ξύσιμο 1 ώρας. Συνήθως πάντως ο μικρός έκανε την περισσότερη δουλειά. Λογικό, γιατί ο μεγάλος ήταν πιο έξυπνος λόγω ηλικίας, αλλά και γενικότερα.

Γέλασα πάρα πολύ όταν μου είπε την ιστορία. Θα γελάσω πιο πολύ όταν την διαβάσει η μάνα μου βέβαια. Μα τι τέλειο τρόπο βρήκαν ΚΑΙ να γλιτώνουν την τιμωρία από τη μαμά ΚΑΙ να κερδίζουν ξύσιμο. Και μετά σου λένε πως οι γυναίκες είναι πολύπλοκα όντα...

Κομοτηνή στα F16

Σήμερα τρόμαξα πολύ. Είχα καιρό να τρομάξω τόσο.

Το πρωί που ξύπνησα, έβγαλα το σκυλί μου βόλτα στη γειτονιά μου, στην Κομοτηνή. Σε κάποια φάση κιόλας σκέφτηκα να το αφήσω από το λουρί για να ξεπιαστεί λίγο, αλλά μετά -σκεφτόμενη ένα άρθρο για το πόσο εύκολα χάνονται τα σκυλιά- λέω "Άσε τώρα μην έχουμε παρατράγουδα.."
Και ορθώς έπραξα.

Καθώς περπατούσαμε, στον ουρανό πετούσαν αερομαχητικά σκάφη, μιας και η Τρίτη είναι μέρα άσκησης. Εκεί λοιπόν που ακούγαμε βουμ βουμ πάνω από τα κεφάλια μας, ξαφνικά το ένα βουμ καταλήγει σε KABOOM! Αυτό το καμπούμ το έχετε ακούσει σίγουρα όλοι, όταν βλέπετε καμιά ταινία δράσης στο σινεμά και το dolby surround διαπερνάει κάθε κύτταρο του σώματός σας. Το σκυλί άρχισε να τρέχει πανικόβλητο και το βουμ σταμάτησε να ακούγεται.

Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως το αεροσκάφος είχε πέσει, αλλά δεν μπορούσα να είμαι απόλυτα βέβαιη. Κοίταξα στα δεξιά μου και είδα ένα σύννεφο γκριζογάλανου καπνού να σηκώνεται. Κάπου εκεί μου κόπηκαν τα πόδια, γιατί ήταν πολύ κοντινή απόσταση και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει πέσει σε κατοικημένη περιοχή. Μετά σκέφτηκα μήπως ήταν κάποιο βλήμα που απλά έσκασε, αλλά και πάλι δεν ήξερα πώς είναι να σκάει βλήμα.

Ταυτόχρονα, το δεύτερο αεροσκάφος έκοβε κύκλους γύρω από το σημείο που σηκώθηκε καπνός και κάπου εκεί άρχισα να τρέχω πανικόβλητη προς το σπίτι, καθώς η μισή οικογένεια ήταν στο κέντρο για δουλειές. Ευτυχώς όλοι ήταν ασφαλείς και μάλιστα με κορόιδευαν επειδή μπήκα φουριόζα. Άλλο που εμένα έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Άνοιξα τον υπολογιστή για τις πρώτες πληροφορίες και τελικά μέσα σε ένα τέταρτο έμαθα τα νέα.

Το αεροσκάφος είχε όντως συντριβεί γύρω στα 200μ. από τα τελευταία σπίτια της πόλης. Αν και η παραπληροφόρηση στις ειδήσεις πήγαινε σύννεφο, ότι τάχα μου έπεσε σε ορεινή και δύσβατη περιοχή, καθόλου έτσι δεν ήταν τα πράγματα. Το ευτύχημα είναι ότι ο πιλότος σώθηκε καθώς εκτοξεύτηκε με αλεξίπτωτο, όπως επίσης δεν υπήρξαν και άλλα θύματα.

Υπόψιν πως το αεροσκάφος συμμετείχε στον πόλεμο του Βιετνάμ, ήταν μονοκινητήριο και αφού δεν το απέσυρε κανείς, ο πιλότος αποφάσισε να το ρίξει κάπου μπας και αντικατασταθεί με κάποιο νεότερο.


 

Άντε βρε! Ζήσαμε στιγμές χολιγουντιανού "αέρα" στην Κιουμουρτζίνα. Και εις ανώτερα.

Ηθικό δίδαγμα: Να μην αφήνετε ελεύθερα τα σκυλιά σας σε ανοιχτούς χώρους, καθώς μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει κανένα f16 και το σκυλί να πάρει τα όρη, τ'άγρια βουνά. 

ΥΓ. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι περνάνε οι άνθρωποι που βομβαρδίζονται στις εμπόλεμες χώρες..

Όταν η θάλασσα ανοίγει την όρεξη.

• Δεν τρώμε δύο κιλά γιαρμάδες επειδή είναι φρούτο.
• Δεν τρώμε ένα κουτί μπισκότα έκαστος θεωρώντας πως τσιμπολογάμε.
• Δεν βγάζουμε το παιδί από τη θάλασσα για να του δώσουμε να φάει, και πολύ περισσότερο αν είναι να φάει, το απογευματινό κρουασάν. (Eλάτε τώρα, παραδεχτείτε το ότι και το πρωί κρουασάν του δώσατε ή κάτι τέτοιο)
• Μη ξεχνάτε η θάλασσα ανοίγει την όρεξη μετά το κολύμπι και όχι με το που θα μπει το κύμα στο οπτικό μας πεδίο μέσα από το αυτοκίνητο.
• Μη ξεχνάτε ότι η ηλιοθεραπεία στο καρεκλάκι, την ξαπλώστρα ή την ψάθα δεν είναι είδος γυμναστικής.
  
  
  
  
  

Ιστορίες.........ιδιωτικής τρέλας.

- Καλημέρα σας. Ήρθα για την θέση εργασίας.

- Α! μάλιστα. Καθίστε. Το βιογραφικό σας είναι εξαίρετο. Περάστε αύριο κατά τις 5 για τις λεπτομέρειες.

-Εντάξει. Θα τα πούμε αύριο.

Την επομένη.

-Καλησπέρα, ήρθα για τις λεπτομέρειες.

-Μάλιστα. 700 ευρώ το μήνα, 8ωρο και 5ήμερο.

-Πολύ καλά. Είμαι σύμφωνος.

-Ελάτε αύριο για δοκιμαστική περίοδο.

-Μάλιστα.

Την επαύριο.

-Καλημέρα, ήρθα ν' αναλάβω εργασία.

-Μάλιστα. Επειδή θα οδηγείτε μηχανάκι της εταιρείας και για να είμαστε νόμιμοι για παν ενδεχόμενον, πηγαίνετε σήμερα να φέρετε τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για να γίνει νόμιμη πρόσληψη.

-Ωραία.

Την επομένη.

-Ορίστε τα δικαιολογητικά.

-Ξέρετε, το ωράριό σας θα είναι 6ήμερο για 8-10 ώρες περίπου.

-Μα εσείς μου είπατε 5ήμερο για 8ωρο.

-Ναι, αλλά αυτό ισχύει μόνο για το καλοκαίρι.

-Και γιατί δεν μου το λες από την αρχή;

-Νόμιζα ότι το γνωρίζατε. Επίσης, μόλις με πήραν τηλέφωνο από τη μισθοδοσία και μου είπαν πως ο μισθός σας θα ανέρχεται στα 498 ευρώ. 

Φεύγεις τρέχοντας να πας να την αράξεις στην κοντινότερη καφετερία για μία φραπεδιά; Φεύγεις.

Χαμστεράκι, εν δράσει.

    Χαμστεράκι εδώ, χαμστεράκι εκεί, όλη η οικογένεια αναστατωμένη έψαχνε. Πουρνό-πουρνό.

Το τρωκτικό θέλησε να ξεναγηθεί στο νέο του σπίτι και η καλύτερη ώρα βέβαια είναι το βράδυ. Ανενόχλητο λοιπόν, κατάφερε και βγήκε απ' το κλουβί και άρχισε τη σουλάτσα. Το πρωί, όταν έγινε αντιληπτό τί συνέβη, πανικός. Η μαμά (εγώ, δηλαδή) με το φακό να ψάχνει σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνία και να ωρύεται ότι αν δεν βρεθεί το τρωκτικό, δεν θα πιει κανείς καφέ, οι υπόλοιποι να γελάνε και όλοι μαζί να παίζουμε με το χαμστεράκι "ψάξε-ψάξε, δεν θα με βρεις".

Ψυγείο, καναπέδες, πολυθρόνες, κρεβάτια, ντουλάπες, όλα σύρσιμο.

Ευτυχώς βρέθηκε γρήγορα, καταχωνιασμένο πίσω από τον καναπέ και κατατρομαγμένο. Για καμιά ώρα ήμασταν παρέα εν αγνοία μου, αυτό από την μία πλευρά του καναπέ και εγώ από την άλλη.

Τώρα κάθε τρεις και λίγο ελέγχω αν είναι κλειδαμπαρωμένο για να μην έχω κι άλλα απρόοπτα.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας

Λέγεται ανθρωπιά.

Δευτέρα πρωί, ξυπνάς από τις 7 με το άγχος και τη σκέψη του τι σε περιμένει στον ΟΑΕΔ. Καταφέρνεις να φτάσεις 8.30 στο κατάστημα κι εύχεσαι λόγω καλοκαιριού να είναι άδειο. Αμ δε!
Παίρνεις το νούμερο 50, κοιτάς το φωτεινό ταμπελάκι και δείχνει το 13. Κοιτάς πόσοι υπάλληλοι υπάρχουν. Μόνο μία, η οποία μάλλον ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν καθώς φοράει μπαντάνα στα μαλλιά αλά Axel Rose και πλεγμένες χάντρες στο μαλλί (μούσι δεν είχε ευτυχώς) αλά Jack Sparrow. Καμία ελπίδα.

Παίρνεις βαθιά ανάσα και λες "Θα το πιω και το ποτήριον τούτο". Κι εκεί που στο τεταρτάκι ο αριθμός έχει καταφέρει να φτάσει στο 15 κι εσύ σιχτηρίζεις την κακιά σου τύχη, ως εκ θαύματος περνάει από μπροστά σου. Είναι αλλοδαπός και μόλις τελείωσε τη δουλειά του χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το χαρτάκι προτεραιότητας. Στο πασάρει με τρόπο και κοιτώντας το, βλέπεις πως γράφει 22. Μέχρι να πεις "Ευχαριστώ!", έχει γίνει καπνός. 

Το επίπεδο ανθρωπιάς (ή απανθρωπιάς) είναι στο αίμα του καθενός κι ούτε έχει σχέση με την εθνικότητα, το χρώμα ή τη θρησκεία του. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, εγώ ακόμα ελπίζω.

Τελικά τη δουλειά μας στον ΟΑΕΔ εννοείται πως δεν την κάναμε, καθώς έπρεπε να πάμε σε άλλο υποκατάστημα. Δε βαριέσαι όμως...συνηθισμένα τα βουνά.