Λέγεται ανθρωπιά.

Δευτέρα πρωί, ξυπνάς από τις 7 με το άγχος και τη σκέψη του τι σε περιμένει στον ΟΑΕΔ. Καταφέρνεις να φτάσεις 8.30 στο κατάστημα κι εύχεσαι λόγω καλοκαιριού να είναι άδειο. Αμ δε!
Παίρνεις το νούμερο 50, κοιτάς το φωτεινό ταμπελάκι και δείχνει το 13. Κοιτάς πόσοι υπάλληλοι υπάρχουν. Μόνο μία, η οποία μάλλον ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν καθώς φοράει μπαντάνα στα μαλλιά αλά Axel Rose και πλεγμένες χάντρες στο μαλλί (μούσι δεν είχε ευτυχώς) αλά Jack Sparrow. Καμία ελπίδα.

Παίρνεις βαθιά ανάσα και λες "Θα το πιω και το ποτήριον τούτο". Κι εκεί που στο τεταρτάκι ο αριθμός έχει καταφέρει να φτάσει στο 15 κι εσύ σιχτηρίζεις την κακιά σου τύχη, ως εκ θαύματος περνάει από μπροστά σου. Είναι αλλοδαπός και μόλις τελείωσε τη δουλειά του χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το χαρτάκι προτεραιότητας. Στο πασάρει με τρόπο και κοιτώντας το, βλέπεις πως γράφει 22. Μέχρι να πεις "Ευχαριστώ!", έχει γίνει καπνός. 

Το επίπεδο ανθρωπιάς (ή απανθρωπιάς) είναι στο αίμα του καθενός κι ούτε έχει σχέση με την εθνικότητα, το χρώμα ή τη θρησκεία του. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, εγώ ακόμα ελπίζω.

Τελικά τη δουλειά μας στον ΟΑΕΔ εννοείται πως δεν την κάναμε, καθώς έπρεπε να πάμε σε άλλο υποκατάστημα. Δε βαριέσαι όμως...συνηθισμένα τα βουνά.