Έχει αναρρωτηθεί ποτέ κανείς σας γιατί δε βρίσκουμε πλέον λεφτά στο δρόμο; Μετά την κρίση, ούτε μία φορά δεν αξιώθηκα να βρω έστω και ένα 50λεπτο βρε αδερφέ στο δρόμο. Μια φορά μπάνισα ένα δίευρω, αλλά μόλις έφτασα κοντά, κατάλαβα πως ήταν διαφημιστικό ισχυρής κόλλας. Ναι ναι, ήταν ένας πωλητής στη μέση του δρόμου και είχε κολλήσει ένα δίευρω στο πεζοδρόμιο για να αποδείξει στα πιθανά θύματά του πως ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Ευτυχώς που δεν πήγα να το πιάσω δηλαδή, γιατί την είχα κόψει τη φάση.

Θυμάμαι όλες τις φορές που βρήκα μεγάλα ποσά χρημάτων στο δρόμο.
Την πρώτη, ήμουν Γ' Λυκείου και μετά το φροντιστήριο πήγα να δώσω προκαταβολή για μία μπλούζα που είχα βάλει καιρό στο μάτι. Λίγα μέτρα πριν το κατάστημα, να σου 10 ευρουλάκια πεταμένα κάτω. Μεγειά τη μπλούζα. Τι χαρά!

Τη δεύτερη φορά ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και δούλευα για κάτι μήνες σε ένα internet cafe της περιοχής. Εκείνη τη μέρα ήμουν πρωινή, ξεκινούσα στις 8 και είχα υποχρέωση, μόλις πάω, να σκουπίσω όλους τους υπολογιστές. Αλήθεια, δε μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να βρει κανείς πάνω στο πληκτρολόγιο. Να τους βάζεις τασάκι ατομικά σε κάθε υπολογιστή κι αυτοί να έχουν πετάξει τη στάχτη παντού εκτός από το τασάκι. Κάτι σαν την αποστολή "στοχεύστε τη λεκάνη" είναι κι αυτό.
Τέλοσπάντων, επανέρχομαι. Η υποχρέωση της βραδινής βάρδιας ήταν να σφουγγαρίσει το μαγαζί πριν φύγει. Το αετίσιο μάτι μου όμως είχε κόψει πως μάλλον η "βραδινή βάρδια" κοιμήθηκε όρθια και τίποτα από αυτά δεν έκανε. Οπότε πήρα τη σφουγγαρίστρα κι άρχισα..
Πόσο λυπάμαι για σένα "βραδινή βάρδια". Αν έκανες την δουλειά που έπρεπε, θα γιόρταζες εσύ για το διπλωμένο πενηντάευρο κάτω από την καρέκλα.