Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, λέει η παροιμία και εγώ τη λέω στα παιδάκια - τους μικρούς μου μαθητές- για να τα νουθετήσω, όταν λένε τα ψεμματάκια τους για να δικαιολογήσουν τις σκανδαλιές τους.
Και για να γίνει κατανοητό στο μικρό τους μυαλουδάκι, διαβάζω το γνωστό μύθο του παππού Αισώπου, "ο ψεύτης βοσκός".
Με λίγα λόγια, ο μύθος αναφέρεται σ' έναν τσοπανάκο, που για να περάσει ευχάριστα η ώρα του, φώναζε τους χωριανούς του λέγοντάς τους πώς ήρθε ο λύκος και τρώει τα πρόβατά του.
Μία φορά τον πίστεψαν, δύο τον πίστεψαν, την τρίτη όταν πλάκωσε στ' αλήθεια ο λύκος, του κάκου φώναζε για βοήθεια. Οι χωριανοί με το δίκιο τους δεν τον πίστεψαν και πάει το κοπάδι.
Αυτά συμβαίνουν στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών.
Γιατί στην ελληνική κοινωνία, ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρονται για πολλά - πολλά χρόνια, με τέτοια χαϊβάνια, που έχουν να κάνουν. Και τρίβει τα χέρια του, από ικανοποίηση, ο ψεύτης τσοπανάκος Σαμαροβενιζέλος.
Λέγοντας την παροιμία, λοιπόν, στα παιδιά, από εδώ και πέρα θα προσθέτω και τη φράση "εκτός αν τους το επιτρέψετε εσείς, να χαίρονται για πολλά - πολλά χρόνια."
Μπας κι αλλάξει κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου