Come and gone.. #1

Οι ιστορίες με φίλους που ήρθαν κι έφυγαν είναι πολλές. Θα ξεκινήσω όμως μ’ αυτήν που με στιγμάτισε περισσότερο, αυτήν που μπορώ να παραδεχτώ πως στενοχωρήθηκα πραγματικά που έληξε τόσο απότομα.

Ο πρώτος χρόνος στη Αθήνα μου ήταν δύσκολος. Δεν γνώριζα κανέναν και οι φίλοι του καλού μου σιγά σιγά απομακρύνθηκαν –πιθανόν τρομαγμένοι- βλέποντάς μας να ωριμάζουμε μαζι και να περνάμε (σ’ αυτό που λένε οι Αμερικάνοι) to the next level. Δεν ήταν λίγα τα απογεύματα που αναρρωτιόμουν πως θα αντέξω στην πρωτεύουσα χωρίς φίλους.

Ωστόσο, λίαν συντόμως τα κατάφερα και τα καταφέραμε. Και ως νέο ζευγάρι, οι παρέες μας ήταν ως επί το πλείστον νέα ζευγάρια. Με άλλους προτιμούσαμε να βγαίνουμε και να γυρνάμε χαράματα και με άλλους λατρεύαμε να μένουμε σπίτι και να αδειάζουμε μπουκάλια κρασιού συζητώντας για τα πάντα.

Πριν ένα χρόνο περίπου, γνωρίσαμε άλλο ένα τέτοιο ζευγάρι. Δεν έχει σημασία το πως. Σημασία έχει το ότι δεθήκαμε αμέσως. Μοιραζόμασταν κοινά ενδιαφέροντα, ίδιο χιούμορ και σχεδόν είχαμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Βρισκόμασταν συνέχεια και, κάθε μα κάθε φορά, περνούσαμε υπέροχα. Για κρασιά; Τέλεια. Για επιτραπέζια; Τέλεια. Για φαγοπότια; Τέλεια. Για εξορμήσεις; Τέλεια και πάλι! Ο Alex μου είχε πει πολλές φορές "Τα αγαπώ πολύ αυτά τα παιδιά, τα γουστάρω με χίλια".

Είχαμε δέσει, πώς το λένε; Κι όχι μόνο σαν ζευγάρια, αλλά και σαν μεμονωμένες προσωπικότητες. Εγώ με την φίλη μου βρισκόμασταν, όποτε οι άντρες πήγαιναν στο γήπεδο. Ήταν ιδανικά. Και δεν ήταν μόνο  που απλά είχα μια φίλη να μου κάνει παρέα. Ήταν που βρήκα έναν άνθρωπο στο ίδιο μήκος κύματος με μένα. Πράγμα που κοστίζει αρκετά, όταν το χάσεις. Δεν είναι εύκολο να βρεις κοπέλα που της αρέσουν τα video games και γενικότερα δεν είναι ψιλοξενεροπαρλαπιποbooooriiiing – γκόμενα. Η φίλη μου ήταν και γαμώ τα παιδιά!

Όμως, λένε πως όταν μπλέκεσαι με τα πίτουρα σε τρώνε οι κότες – λόγια του Παναγιώτη– και στην περίπτωσή μας αυτό δεν άργησε να γίνει. Τα παιδιά λοιπόν αντιμετώπιζαν κάποια (ας τα ονομάσω) ενδοσχεσιακά προβλήματα. Τα οποία προφανώς δεν μας επηρέαζαν και σχεδόν δεν τα είχαμε αντιληφθεί. Τουλάχιστον όχι μέχρι να μας ανοιχτούν και να πουν κι αυτοί τον πόνο τους. Μας έλεγε ο ένας τον πόνο του, μας έλεγε και η άλλη τον δικό της, ώσπου φτάσαμε να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά και να παλεύουμε να τους τα βρούμε.

Δε θα αναλωθώ στο να αφηγηθώ την ενδιάμεση ιστορία, γιατί είναι μεγάλη, πιθανόν βαρετή και ίσως όχι αντικειμενική, καθώς μιλάει η μία μόνο πλευρά. Εν ολίγοις βρεθήκαμε στη μέση της σχέσης τους και φυσικά, όπως συνήθως γίνεται, αυτοί τα βρίσκουν κι εσύ βγαίνεις ο τρελός/κακός της υπόθεσης.

Με τη φίλη μου είχαμε μιλήσει αρκετά μετά το συμβάν. Διαδικτυακά πάντα. Μου είχε πει πως δε θέλει να με χάσει. Ούτε εγώ ήθελα, αλλά θυμάμαι, σαν να ήταν χτες, που της είπα πως είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Εφόσον δεν θα κάναμε παρέα ως ζευγάρια πλέον, πόσο εύκολο θα ήταν να καταφέρουμε να κρατήσουμε επαφή έχοντας ελάχιστο ελεύθερο χρόνο; Κι όταν λέω ελεύθερο χρόνο, δεν εννοώ από τη δουλειά, αλλά από το έτερον ήμισυ.

Τελικά μετά τις 4-5 φορές που μιλήσαμε στο facebook και τα «Ναι ρε, να πάμε για ένα καφέ», συνειδητοποίησα πως είχα δίκιο τελικά. Δεν ξέρω αν δεν προσπάθησα αρκετά και κυρίως δεν ξέρω  αν άξιζε -ή αξίζει ακόμα- να προσπαθήσω περισσότερο. Ίσως να ήρθαν και οι συγκυρίες έτσι, που δεν ευνόησαν τη συνέχεια της φιλίας.

Ας είναι όμως, no hard feelings. Σαν αισιόδοξος άνθρωπος που είμαι, ευελπιστώ πως θα έρθει μια μέρα που θα γίνουν όλα όπως παλιά. Ως τότε, της εύχομαι να είναι ευτυχισμένη και να της δίνονται όσα της αξίζουν.