Και ήταν πανέμορφο το πρώτο σχολείο, στο οποίο κλήθηκα να υπηρετήσω πριν τριάντα χρόνια. Ιδιαίτερα η αυλή του, γεμάτη με καρποφόρα δέντρα στα οποία κυριαρχούσαν οι φουντουκιές, ήταν ξεχωριστή.
Όταν ο καιρός το επέτρεπε, κάναμε το μάθημά μας κάτω από τα δέντρα. Το ομορφότερο μάθημα, κυριολεκτικά μέσα στη φύση.
Ένα δρομάκι οδηγούσε στο πέτρινο κτίριο του δημοτικού σχολείου, που φιλοξενούσε και το νηπιαγωγείο.
Στα διαλείμματα το νεαρό της ηλικίας μου μου επέτρεπε να χοροπηδώ και να παίζω με τους μαθητές και τις μαθήτριες του δημοτικού σκοινάκι, μπάλα, λαστιχάκι, μηλάκια κ.α παιχνίδια.
Στο διάβα του χρόνου, πέρασα από πολλά σχολεία, σε πόλεις και χωριά, σε βουνό, θάλασσα και κάμπο. Σχεδόν όλα τσιμεντοποιημένα και βαμμένα με το χαρακτηριστικό, μουντό-γκρι χρώμα των σχολείων. Κανένα δεν έφτανε σε ομορφιά το πρώτο μου σχολείο.
Ώσπου, δεκαοκτώ χρόνια μετά, βρέθηκα με την παρέα μου στην περιοχή. Νοσταλγώντας το σχολείο και γεμάτη με αναμνήσεις, πρότεινα να το επισκεφθούμε. Στο αυτοκίνητο κατενθουσιασμένη εκθείαζα στον σύζυγο τις ομορφιές του.
Όμως! Τί απογοήτευση ήταν αυτή που ένιωσα, όταν, αντί για δέντρα αντίκρυσα όλη την αυλή στρωμένη με τσιμέντο και μεταμορφωμένη σε γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ και ποδοσφαίρου.
Μα γιατί το κάνατε αυτό; ρώτησα έναν περαστικό κάτοικο.
Για να παίζουν τα παιδιά, απάντησε.
Μα έπαιζαν τα παιδιά. Και μετά το σχολείο έπαιζαν στα σοκάκια και τις αλάνες του χωριού, ψιθύρισα.
Έφυγα.
Όταν αναπολώ το σχολείο, το θυμάμαι όμορφο και καταπράσινο και ας ξέρω ότι δεν είναι έτσι.
Δεν εκπλήσσομαι όμως καθόλου που οι Έλληνες, τη σημερινή εποχή, την καταστροφή της φυσικής ομορφιάς τη θεωρούν ανάπτυξη. Ανάπτυξη και στα μούτρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου