Μετά τα μπουζούκια της δεκαετίας του '90, ήρθε στη μόδα το κλαμπ του 2000.
Τουτέστιν, ένας χώρος με δυνατή ξένη κυρίως μουσική, σταντάκια και ελάχιστα εώς καθόλου τραπέζια, πορτιέρηδες τύπου νεάντερνταλ που θα σε βάλουν μέσα κρίνοντας αν ταιριάζεις στην αισθητική του εκάστοτε μαγαζιού, αποτριχωμένους μπάρμαν με V που φτάνουν στον αφαλό και μπαργούμεν με μίνι που φτάνει επίσης ως τον αφαλό και μαλλί (αν τους έχει μείνει) πιο καμένο κι από τα Καμένα Βούρλα.
Οι θαμώνες είναι συνήθως 25άχρονοι ΜΑΧ και κάτι ξεχασμένοι 40-50άρηδες που πιστεύουν ότι περνάει ακόμα η μπογιά τους. Δε διστάζουν φυσικά εν μέσω κρίσης να πληρώσουν είσοδο 15 ευρώ, και άλλα τόσα για κάθε ποτό που πίνουν.
Όλο αυτό το παραλλήρημα έρχονται να συμπληρώσουν χορεύτριες -και χορευτές τα τελευταία χρόνια- που εμφανίζονται κάθε μισάωρο, κουνάνε τον κώλο τους (κυριολεκτικά μέσα στη μούρη σου) για 5-10 λεπτά και πληρώνονται και μια 70άρα για το έργο που προσέφεραν.
Αυτό που ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω είναι γιατί λέγονται χορεύτριες κι όχι στριπτιζούδες. Να είμαι εγώ άραγε η μυστήρια; Δεν ξέρω.
Είναι που όταν ακούω τη λέξη χορεύτρια το μυαλό μου πάει στην εικόνα Α κι όχι στη Β.
(Α) Χορευτής για μένα είναι αυτός που αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει, που θα το κάνει και χωρίς πληρωμή αρκεί να κερδίσει την εμπειρία και την καταξίωση. Ο χορευτής θα βρεθεί σε μία παραλία και τραγουδώντας από μέσα του θα χορέψει πάνω στο κύμα αδιαφορώντας αν τον βλέπουν ή όχι. Χορευτής είναι αυτός που θα μιλήσει με άλλους χορευτές, θα ανταλλάξει ιδέες, θα ταξιδέψει σωματικά και νοητικά, θα ζήσει ουσιαστικά μέσα απ'αυτό και θα ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Κι ενώ μπορώ να αναλύω για ώρες τι σημαίνει πραγματικός χορευτής....
...Ερχόμαστε στον "χορευτή" (Β). Δύο εκδοχές υπάρχουν κι εκεί λήγει το θέμα.
Η μία είναι πως το κάνει για τα λεφτά. Κι εκεί θα πάω πάσο. Ή μάλλον όχι. Εξαντλήθηκαν όλες οι άλλες δουλειές και η μόνη που έμεινε είναι αυτή; Αν δε σε ενοχλεί η νύχτα και η βρωμιά της, γίνε τουλάχιστον σερβιτόρα ή μπαργούμαν. Γίνε στην τελική η γλάστρα στην είσοδο του μαγαζιού. Βγάλε τα προς το ζην με αληθινή δουλειά κι όχι δείχνοντας τον κώλο σου.
Βέβαια, συνήθως αυτά τα κορίτσια έχουν απ'όλα τα καλά και τίποτα ποτέ δεν τους στερήθηκε. Ίσως για να γλιτώσουν από τη μίζερη ζωή τους; Ίσως για να δείξουν ότι μπορούν κι αυτές να γίνουν κάποιες; Όλα για τη δημοσιότητα και το εύκολο χρήμα. Άλλωστε τι άλλο έχουν να προσφέρουν πέρα από τέρψη ανδρικών οφθαλμών;
Η δεύτερη περίπτωση είναι να κάνει αυτή τη "δουλειά" κατ'επιλογήν. Εκεί λοιπόν αρχίζουν και περιπλέκονται τα πράγματα. Σ' αρέσει λοιπόν να ανεβαίνεις πάνω στα 12ποντα φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα που κρύβουν αυτά που λίγο πολύ όλες οι γυναίκες ίδια τα έχουν. Δείχνεις το κορμί σου στην πιο πρόστυχη εκδοχή του χωρίς να ντρέπεσαι κι όταν σε ρωτάνε το γιατί απαντάς πως και στην παραλία οι άνθρωποι γδύνονται. Φθηνή δικαιολογία.
Λυπάμαι μικρή μου που θα σε ρίξω από το συννεφάκι σου για άλλη μία φορά, αλλά στην παραλία οι άνθρωποι δεν κουνιούνται στα 4, δε φοράνε στρινγκ (όχι όλοι τουλάχιστον) και σίγουρα δεν πληρώνονται για να δείξουν το σώμα τους. Κάποιοι μάλιστα ντρέπονται να το δείξουν, αλλά τι να κάνεις που είναι λίγο κουλό να βουτήξεις με κελεμπία στη θάλασσα.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να χαρακτηρίζουμε ως sexy dancers αυτά τα τσόλια. Sexy μπορείς να γίνεις με πολλούς τρόπους. Dancer όμως γίνεσαι με κόπο, χρόνο, καθημερινό τρέξιμο, στέρηση, αφοσίωση, επιμονή, αποφασιστικότητα.
Υγ. Οι φωτογραφίες επιλέχθηκαν τυχαία.
Τουτέστιν, ένας χώρος με δυνατή ξένη κυρίως μουσική, σταντάκια και ελάχιστα εώς καθόλου τραπέζια, πορτιέρηδες τύπου νεάντερνταλ που θα σε βάλουν μέσα κρίνοντας αν ταιριάζεις στην αισθητική του εκάστοτε μαγαζιού, αποτριχωμένους μπάρμαν με V που φτάνουν στον αφαλό και μπαργούμεν με μίνι που φτάνει επίσης ως τον αφαλό και μαλλί (αν τους έχει μείνει) πιο καμένο κι από τα Καμένα Βούρλα.
Οι θαμώνες είναι συνήθως 25άχρονοι ΜΑΧ και κάτι ξεχασμένοι 40-50άρηδες που πιστεύουν ότι περνάει ακόμα η μπογιά τους. Δε διστάζουν φυσικά εν μέσω κρίσης να πληρώσουν είσοδο 15 ευρώ, και άλλα τόσα για κάθε ποτό που πίνουν.
Όλο αυτό το παραλλήρημα έρχονται να συμπληρώσουν χορεύτριες -και χορευτές τα τελευταία χρόνια- που εμφανίζονται κάθε μισάωρο, κουνάνε τον κώλο τους (κυριολεκτικά μέσα στη μούρη σου) για 5-10 λεπτά και πληρώνονται και μια 70άρα για το έργο που προσέφεραν.
Αυτό που ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω είναι γιατί λέγονται χορεύτριες κι όχι στριπτιζούδες. Να είμαι εγώ άραγε η μυστήρια; Δεν ξέρω.
Είναι που όταν ακούω τη λέξη χορεύτρια το μυαλό μου πάει στην εικόνα Α κι όχι στη Β.
(Α) Χορευτής για μένα είναι αυτός που αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει, που θα το κάνει και χωρίς πληρωμή αρκεί να κερδίσει την εμπειρία και την καταξίωση. Ο χορευτής θα βρεθεί σε μία παραλία και τραγουδώντας από μέσα του θα χορέψει πάνω στο κύμα αδιαφορώντας αν τον βλέπουν ή όχι. Χορευτής είναι αυτός που θα μιλήσει με άλλους χορευτές, θα ανταλλάξει ιδέες, θα ταξιδέψει σωματικά και νοητικά, θα ζήσει ουσιαστικά μέσα απ'αυτό και θα ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Κι ενώ μπορώ να αναλύω για ώρες τι σημαίνει πραγματικός χορευτής....
...Ερχόμαστε στον "χορευτή" (Β). Δύο εκδοχές υπάρχουν κι εκεί λήγει το θέμα.
Η μία είναι πως το κάνει για τα λεφτά. Κι εκεί θα πάω πάσο. Ή μάλλον όχι. Εξαντλήθηκαν όλες οι άλλες δουλειές και η μόνη που έμεινε είναι αυτή; Αν δε σε ενοχλεί η νύχτα και η βρωμιά της, γίνε τουλάχιστον σερβιτόρα ή μπαργούμαν. Γίνε στην τελική η γλάστρα στην είσοδο του μαγαζιού. Βγάλε τα προς το ζην με αληθινή δουλειά κι όχι δείχνοντας τον κώλο σου.
Βέβαια, συνήθως αυτά τα κορίτσια έχουν απ'όλα τα καλά και τίποτα ποτέ δεν τους στερήθηκε. Ίσως για να γλιτώσουν από τη μίζερη ζωή τους; Ίσως για να δείξουν ότι μπορούν κι αυτές να γίνουν κάποιες; Όλα για τη δημοσιότητα και το εύκολο χρήμα. Άλλωστε τι άλλο έχουν να προσφέρουν πέρα από τέρψη ανδρικών οφθαλμών;
Η δεύτερη περίπτωση είναι να κάνει αυτή τη "δουλειά" κατ'επιλογήν. Εκεί λοιπόν αρχίζουν και περιπλέκονται τα πράγματα. Σ' αρέσει λοιπόν να ανεβαίνεις πάνω στα 12ποντα φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα που κρύβουν αυτά που λίγο πολύ όλες οι γυναίκες ίδια τα έχουν. Δείχνεις το κορμί σου στην πιο πρόστυχη εκδοχή του χωρίς να ντρέπεσαι κι όταν σε ρωτάνε το γιατί απαντάς πως και στην παραλία οι άνθρωποι γδύνονται. Φθηνή δικαιολογία.
Λυπάμαι μικρή μου που θα σε ρίξω από το συννεφάκι σου για άλλη μία φορά, αλλά στην παραλία οι άνθρωποι δεν κουνιούνται στα 4, δε φοράνε στρινγκ (όχι όλοι τουλάχιστον) και σίγουρα δεν πληρώνονται για να δείξουν το σώμα τους. Κάποιοι μάλιστα ντρέπονται να το δείξουν, αλλά τι να κάνεις που είναι λίγο κουλό να βουτήξεις με κελεμπία στη θάλασσα.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να χαρακτηρίζουμε ως sexy dancers αυτά τα τσόλια. Sexy μπορείς να γίνεις με πολλούς τρόπους. Dancer όμως γίνεσαι με κόπο, χρόνο, καθημερινό τρέξιμο, στέρηση, αφοσίωση, επιμονή, αποφασιστικότητα.
Υγ. Οι φωτογραφίες επιλέχθηκαν τυχαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου