Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω, όσο πιο πιστά μπορώ, μια ιστορία που την διάβασα σ' ένα βιβλίο - του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αν δεν με απατά η μνήμη μου- που διαδραματίζεται σε μια μικρασιατική πόλη της σημερινής Τουρκίας στα τέλη του του 19ου αιώνα.

Η Αϊσέ και η Σοφία, δύο καλές γειτόνισσες, πίνουν τον καφέ τους και τα λένε. Μια μέρα ρωτάει η Αϊσέ την Σοφία. "Σοφία, πες μου το μυστικό σου, πώς καταφέρνεις και το δικό σου ψωμί γίνεται τόσο νόστιμο και φουσκωτό; Τι βάζεις μέσα"; "Ό,τι και εσύ. Δεν έχω κάποιο μυστικό. Αλεύρι, αλατάκι, λάδι, νερό, μαγιά και το προζύμι", απαντά η Σοφία. "Αποκλείεται. Και εγώ αυτά βάζω, αλλά όσο και να προσπαθώ, το ψωμί μου δεν είναι σαν το δικό σου. Δεν φουσκώνει έτσι. Κάτι άλλο κάνεις", επιμένει η Αϊσέ. "Αυτό που κάνω, δεν μπορείς να το κάνεις εσύ. Το προζύμι μου το φτιάχνω με νερό αγιασμένο, που παίρνω από τον παπά στη γιορτή του Σταυρού". λέει η Σοφία. "Θέλω κι εγώ απ' αυτό το προζύμι", ακούγεται η Αϊσέ. "Σου είπα, είναι αγιασμένο, δεν κάνει για σένα, μπα σε καλό σου". λέει η Σοφία. "Εμένα δεν με πειράζει. Εγώ θέλω να φτιάξω ψωμί, σαν το δικό σου. Φουσκωτό, ροδοκοκκινισμένο και νόστιμο", επιμένει για άλλη μια φορά η Αϊσέ.

Τι να κάνει και η Σοφία, από τη μια, δεν ήθελε να στενοχωρήσει τη φίλη της, από την άλλη, της κακοφαινόταν να δώσει στην άπιστη, προζύμι φτιαγμένο με αγιασμένο νερό και μάλιστα του Σταυρού. Βρέθηκε σε δίλημμα. Έπρεπε να βρει μια λύση. Και την φίλη της να μη κακοκαρδίσει και  το αγιασμένο προζύμι να μη δώσει. Φτιάχνει λοιπόν προζύμι με νεράκι για όλες τις δουλειές και το δίνει στην Αϊσέ, λέγοντάς της ότι είναι από το αγιασμένο. Όμως όλο το βράδυ, οι τύψεις για την εξαπάτιση της καλής γειτόνισσας δεν την άφησαν να κοιμηθεί. Αποφασισμένη το άλλο πρωί, πήγε στο σπίτι της Αϊσέ για να της ομολογήσει το κορόϊδεμα που της έκανε. Πριν προλάβει όμως, ενθουσιασμένη η Αϊσέ της λέει: "Σ' ευχαριστώ καλή μου. Τέτοιο ψωμί δεν έχω ξανακάνει. Έγινε καλύτερο κι απ' το δικό σου. Πραγματικά θαυματουργό, αυτό το αγιασμένο σου προζύμι". Άλαλη η Σοφία.