Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Σχολικές αναμνήσεις

  -Παιδιά και εσείς θα συμβιβαστείτε, μεγαλώνοντας, είπε ο φιλόλογος καθηγητής μας.     
 -Δεν πρόλαβε ν' αποσώσει τα λόγια του και 37 έφηβοι, - 22 αγόρια και 15 κορίτσια, μαθητές της τρίτης λυκείου-, με την ορμή των 17 μας χρόνων, πεταχτήκαμε από τα θρανία μας, φωνάζοντας.      
  -Αποκλείεται, κύριε καθηγητά. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
 -Θα γίνει, μας είχατε πει, χαμογελώντας, κυριολεκτικά, κάτω από το μουστάκια σας. 
  -Κύριε καθηγητά, 38 χρόνια μετά, όχι απλώς συμβιβαστήκαμε, αλλά το κάναμε και με μεγάλη ευκολία. Αυτοί δε, που φώναζαν και διαμαρτύρονταν περισσότερο,το έκαναν πιο γρήγορα από όλους.
 - Όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο περισσότερο συμβιβάζεται, θελημένα ή άθελα, από ανάγκη, μας είχατε πει, κύριε καθηγητά. Συμβαίνει σε όλες τις γενιές και είναι φυσιολογικό.
 -Κύριε καθηγητά, είχατε δίκιο, αλλά η συνειδητοποίηση του συμβιβασμού, αφήνει  πίκρα και μελαγχολία στην καρδιά.
 - Πίκρα και μελαγχολία γι' αυτά που θέλαμε να πετύχουμε, και για όσα, τελικά, καταφέραμε να κάνουμε. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου