Κάθε φορά που πάω στο χωριό μου, τα ίδια παθαίνω. Λες και δεν ξέρω τί θα πει υψόμετρο.
Κόντεψε να βελάξει το προβατίσιο σουβλάκι απ' το κροτάλισμα των δοντιών μου. Το οποίο κροτάλισμα δεν οφειλόταν στην πείνα μου ούτε στην δεδομένη νοστιμιά του ντόπιου κρέατος, αλλά στο κρύο.
Άνοιξα τη βαλίτσα μου, το πιο χειμωνιάτικο ρούχο ήταν το τζιν παντελόνι και ένα σάλι για τη δροσούλα. Ωιμέ! Tο παλτό μου έπρεπε να πάρω. Ποια δροσούλα! Μόλις έπεφτε ο ήλιος, έκανε τόσο κρύο, που απορώ γιατί ο κόσμος πάει θάλασσα να βρει δροσιά, και δεν παίρνει τα όρη, τ' άγρια βουνά.
Τέλος πάντων! Κατά τ' άλλα, μας άνοιξε η όρεξη περισσότερο - όχι πως μας λείπει και ποτέ- και απολαύσαμε τα θεϊκά παϊδάκια, τα χωριάτικα λουκάνικα και τα πεντανόστιμα προβατίσια σουβλάκια, πήραμε και μερικά γιδοπρόβατα από τα ντόπια κρεοπωλεία μαζί μας και επιστρέψαμε στη βάση μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου